Zichtbaarheid en kwetsbaar zijn.
Steeds vaker zie ik op Social Media de woorden zichtbaarheid en kwetsbaar zijn terugkomen, in trainingen, challenges, dagelijkse berichten en worstelingen.
De behoefte om gezien te worden, om gehoord te worden en om geaccepteerd te worden om wie je bent. Het is een gezamenlijke pijn, onze grootste behoefte en tegelijkertijd ligt in de oplossing ervan ook dat wat de wereld nodig heeft.
Bedrijven en ondernemers weten dit al lang. Ze maken er dankbaar gebruik van bij het verkopen van hun diensten en producten. Ze garanderen jou je zichtbaarheid, je licht, je shining-moments. En daar is op zich niets mis mee. Want iedereen gun ik het om zichzelf te zijn en te stralen vanuit ik-kracht.
Alleen wat ik zie is dat juist de oude onderliggende pijn en alle bijbehorende overtuigingen worden bevestigd in plaats van geheeld.
Toen mijn zoontje vast liep op school, gaf hij in eerste instantie aan dat hij moeite had met het moeten, de verplichtingen en dat hij elke dag naar school moest. Hij voelde zich niet veilig op school en durfde niet zichzelf te zijn. Dus ging hij zich conformeren aan wat hij dacht dat er van hem verwacht werd. En daardoor liet hij zichzelf helemaal niet meer zien en ging hij ook onderpresteren.
Ik zag dat hij worstelde, ik luisterde naar wat hij zei, maar bleef me afvragen wat is er nu echt aan de hand. Ik dacht terug aan mijn eigen schooltijd. Ik doorliep alles relatief makkelijk. Was meestal de beste van de klas, had nooit problemen, toch was ik ook niet echt gelukkig op school. Wat was het waar ik tegenaan liep? Wat had ik gemist en waar had ik juist behoefte aan.
En opeens drong het tot me door, het zijn niet de regels, het moeten of alles eromheen, maar het is het gevoel niet gezien en gehoord te worden.
Het is de afhankelijke positie die je als kind ervaart, waardoor je denkt dat je niet mag zeggen wat je wilt, denkt of voelt. Het is het jezelf aanpassen aan verwachtingen om geaccepteerd te worden. Om het goed te doen. Want dat wil elk kind, goedkeuring en erkenning krijgen. Dus ga je denken en stop je met voelen. Dan wel ga je je eigen gevoel niet serieus meer nemen.
Ik kon goed leren. Dus dat deed ik. Dat werd ook van me verwacht. Maar was ik gelukkig op school alleen op de zolder, of als ik weer naar de bakker moest voor brood voor de leraren. Nee. Zei ik er wat van. Nee.
Had het een verschil gemaakt? Had ik al die dingen niet hoeven te doen? Misschien niet, misschien wel. Maar dat maakt ook niet uit. Niet alles gaat zoals je wilt. Soms moet je je aanpassen en niet altijd is alles even leuk.
Belangrijker is wel dat als ik bij mijn gevoel was gebleven, als ik mijn eigen behoeften en gevoelens had erkend, en die had geuit, ervoor was opgekomen, dan had ik mezelf niet verloren.
Juist doordat ik de ander ging geloven en aan mijn innerlijke stem ging twijfelen ontstond mijn innerlijke onbalans.
Ik sloot mijn hart. Ik ging steeds meer in mijn hoofd leren en gewenst gedrag vertonen. Maar ondertussen wrong het in mij. En wilde ik schreeuwen dat ik dit niet wilde, maar ik deed het niet.
Nadat ik dit besprak met mijn zoontje kwamen we erachter dat het eigenlijk vooral daarom ging. Hij had het gevoel dat zijn mening, wat hij voelde en nodig had er niet toe deed, niet belangrijk was en ook niet normaal.
En doordat hij zich afhankelijk voelde en nog zo die goedkeuring nodig had, voelde hij zich kwetsbaar. Niet omdat hij zichzelf was en omdat hij opkwam voor zijn behoeften en voor zijn mening. Maar omdat hij dat niet deed. En hij wilde ook schreeuwen dat het niet goed voelde voor hem, maar deed het niet.
Het ‘geluk’ bij mijn zoontje is dat zijn lijf dit nog heel puur direct toont. Als hij zich conformeert en niet uit wordt hij ziek. Hij krijgt het benauwd en gaat hoesten en slecht slapen. Ik herken het ondertussen direct. En hij ook steeds meer. Dus praten we erover. Over wat hij voelt, wat hij nodig heeft en zorgen we dat hij dit aan leert geven. En dat helpt hem terug in balans en daardoor voelt hij zich vele malen krachtiger.
En niet alles kunnen we oplossen, maar ik leer hem wel dat zijn gevoel en wie hij is belangrijk is. En dat hij ten alle tijden zichzelf mag zijn. Sterker nog moet zijn, anders wordt hij er ziek van.
Het is de overtuiging dat je kwetsbaar bent als je jezelf bent en zichtbaar bent.
Grote bomen vangen veel wind, het is het risico van succes. Als je in je licht gaat staan willen anderen je omver halen. Waarschijnlijk ken je deze overtuigingen ook.
Ze zijn ontstaan, omdat we de situatie vroeger zo hebben gerationaliseerd. We waren geraakt, en sloten ons hart en gingen de gebeurtenissen een plek geven vanuit onze gedachten. En daarmee creëerden we een verhaal dat ons ging ondermijnen. We hebben kwetsbaar zijn gekoppeld aan onszelf zijn. En kracht aan aanpassen.
We zijn gaan geloven dat als we onszelf zijn dat we dan pijn gedaan kunnen worden.
Omdat op dat moment ons hart open is. Maar met een gesloten hart wordt je nog meer pijn gedaan; namelijk door jezelf. Door de ontkenning van wie je bent en wat je behoeften zijn. Door het negeren van je gevoelens en door het niet toelaten van liefde. Want die sluit je dan ook buiten.
Zichtbaarheid is je gehoord en gezien voelen.
Dat doe je echter niet door manieren te zoeken waardoor anderen je zien. En niet door het niet ondersteunende verhaal van deze behoefte en de daaraan gekoppelde overtuigingen te bevestigen. Maar het begint bij ze te helen. Bij de verbinding met jezelf en in liefde aanwezig zijn.
Zichtbaarheid is jezelf zien, lief zijn voor jezelf en verbinding maken met al die verhalen die tussen jou en een zuiver stromen krachtig hart zijn gaan zitten. Die vele overtuigingen, patronen en valkuilen met zich mee hebben gebracht en jou doen geloven dat jezelf zijn en jezelf laten zien kwetsbaar is. Waardoor je dit logischerwijs niet doet.
Zichtbaarheid is je wensen en behoeften serieus nemen en luisteren naar je hart. Zodat je terug in verbinding met jezelf, je oude verhalen heel kunt maken. Zodat ze jou gaan ondersteunen en jij vanuit een vrij stromend hart kunt gaan leven en vanuit zuivere energie krachtige stappen kunt gaan maken.
In je ik-kracht ben je niet kwetsbaar, maar juist enorm krachtig.
Al is het alleen maar omdat je direct voelt of iets wel of niet goed voor je is, zodat je ook op dat moment liefdevol je grens kunt aangeven of een andere kant kan opgaan. Maar ook omdat liefde de meest krachtigste energie en jou verbindt met je ware potentieel.
Mijn droom komt morgen uit.
Jaren heb ik er naar toe geleefd. Morgen is het zover. De InnerTreasure Online Magische Wereld gaat live. De afgelopen dagen waren mijn twee zoontjes behoorlijk ziek. Ik heb nachten nauwelijks geslapen en ik ben moe. Van enige feeststemming is dan ook geen sprake, dacht ik. Want ja, ik zou toch massaal moeten gaan delen, het van de daken moeten schreeuwen, misschien een feestje organiseren enzovoorts enzovoorts.
Het zette me aan het denken. Ik worstel ook met zichtbaarheid en met gezien en gehoord worden. Maar pas nu besef ik dat ik dit echt heb gedaan vanuit een hele zuivere liefdevolle energie. Niet omdat anderen dit van me verwachten, niet omdat ik eerst een marktonderzoek heb gedaan en weet dat iedereen hierop zit te wachten, niet omdat dit marketingtechnisch het beste is. Niet omdat mijn omgeving me steunde en motiveerde. Juist niet.
Maar omdat ik voelde dat dit is wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik wilde creëren vanuit mijn hart.
Voor het eerst voel ik dat ik mezelf heb toegelaten mezelf te zijn. Ik volg mijn hart en niets of niemand haalt me hierin meer onderuit. Ik voel me niet kwetsbaar, maar juist enorm krachtig. Ik volg mijn innerlijke stem, ik luister en ik voel, en ik beweeg mee.
Omdat ik mezelf hoor en zie. Omdat ik mijn oude verhaal herkent heb en heel heb gemaakt. Dankzij het verhaal van mijn zoontje. En het is zijn verhaal dat in mijn verhaal wortelt. Dus door mijn verhaal te helen, maak ik de weg weer vrij voor hem om zijn eigen weg te volgen en vooral zichzelf te zijn.
En als we dit nu allemaal doen, dan hoef je ook niet meer te worstelen met zichtbaar zijn, dan hoef je niet bang te zijn om kwetsbaar te zijn.
Dan zie je dat mensen gewoon meningen hebben en misschien oordelen. Maar die zeggen niets over jouw pad en kunnen jou zeker niet onderuit halen als je rechtop staat.
Dus niet meer schreeuwen en vanuit je oude verhalen handelen, maar zacht liefdevol fluisteren tegen jezelf.
Jezelf gaan zien en accepteren. In je ik-kracht komen en vanuit liefde en innerlijke kracht jouw leven gaan leiden. Verantwoordelijkheid nemen en van daaruit je dromen waar gaan maken. Vanuit verbinding met jezelf en met elkaar.
Dat is onze weg vooruit.
Als volwassenen onze oude pijn helen, als ouders onze kinderen helpen zichzelf niet te verliezen, maar vol in hun krachtige stralende ik te gaan staan. En als bewoners van deze aarde het ego-spel stoppen en bewustzijn stimuleren.
Dan kunnen we de wereld mooier maken.
Door ons licht van bewustzijn te laten stralen en op basis daarvan de meest mooiste creaties het daglicht te laten zien.
Liefs,
