De pinguïn

De pinguïn staat aan de rand van de rots. Hij moet toch echt een keer springen. Maar de zee is zo wild en de rots toch best wel hoog. Hij weet dat hij niet anders kan. Dit is wat hij moet doen. Daar in de zee zal hij niet alleen zijn eten vinden, maar ook zichzelf. Want hij is een pinguïn. En die horen te zwemmen. Zijn hele leven is hiervoor bestemd. De zee riep hem vanaf zijn geboorte. Elke dag ging hij naar de rots. Hij wist van jongs af aan al dat dit zijn lot is. Maar iets hield hem tegen. En dus staat hij elke keer aan de rand van de rots, vastgepind in gedachten. Terwijl de rest zonder na te denken in het water springt. Ze vertrouwen op hun natuur, op de weg die zij moeten gaan. Maar de pinguïn kan dit niet.

Toen hij klein was verzon hij allerlei smoesjes. Zijn verenpak was nog niet waterdicht, zijn pootjes deden pijn, zijn vleugel was nog niet krachtig genoeg of de golven waren te hoog. De andere pinguïns geloofden hem en zeiden dat hij rustig zijn tijd moest nemen. Ze vonden het zelfs zielig voor hem dat hij nog niet kon zwemmen en dus namen ze eten voor hem mee. Later toen hij besefte dat het smoesjes waren en de andere pinguïns dit vast zouden doorzien, ging hij ingewikkeldere redenen bedenken. Vaak ook om zichzelf te overtuigen. Zijn ogen waren niet goed genoeg. Hij kon niet alles overzien. Hij wachtte tot het geschikte moment om te springen, maar was iedere keer te laat. Hij had nu zo lang gewacht hij wilde dat het perfect was. Het werkte, want de andere pinguïns bevestigden dat het inderdaad een kunst is om op het juiste moment te springen. Dus ook nu zeiden ze: neem de tijd, heb vertrouwen, het komt vanzelf goed. En om hem te steunen gaven ze hem wat van hun gevangen vis.

Jaren waren voorbij gegaan. De pinguïn is oud geworden. Hij tuurt over het water. Na te denken over waarom hij ook vandaag niet zal springen hoeft hij niet meer. Zijn hoofd zit vol antwoorden die hij in de loop der jaren heeft eigen gemaakt. Zijn hart zegt nog wel dat hij wil springen, maar zijn eigen gedachten houden hem tegen. Dan hoort hij een gek geluid. Hij kijkt opzij en ziet een kleine pinguïn aan komen waggelen. Zijn ene pootje is iets korter dan de andere. De kleine pinguïn kijkt de oude pinguïn aan “Ga je mee de zee in?” De oude pinguïn kijkt verbaasd en antwoordt: “Ga jij zwemmen dan?” “Ja natuurlijk,” zegt de kleine pinguïn, “daar ben ik voor gemaakt.” Hij maakt een grote sprong en plonst in de zee. Met zijn vleugel zwaait hij nog naar de oude pinguïn en dan is hij weg.

De oude pinguïn kijkt hem verbaasd na. De zee is wild, het regent, die kleine pinguïn heeft een kleiner voetje en toch ondanks dat het niet lijkt alsof het nu het juiste moment is sprong hij er gewoon in. Hij besluit te wachten tot de kleine pinguïn terug komt. Hij wil weten wat zijn geheim is. Jaren heeft hij aan de oude wijze pinguïns gevraagd hoe hij kon springen. Maar zij hadden alleen al zijn angsten en twijfels bevestigd. En hem gezegd de tijd te nemen. Maar deze kleine pinguïn laat zien dat er ook nog een andere optie is.

Aan het einde van de dag ziet hij de kleine pinguïn aan komen zwemmen. Hij surft op zijn buik mee met een grote golf en als hij bijna bij de rots is maakt hij een sprong. Hij belandt precies op de rand van de rots. “Dat was gaaf,” zegt de kleine pinguïn en glimlacht van oor tot oor, “Je weet niet wat je mist.” De oude pinguïn wil heel wat vragen maar in plaats daarvan begint hij te huilen. “Ik weet wel wat ik mis, dat vertelt mijn hart me al jaren. Maar ik zat zo vast in mijn gedachten dat ik niet durfde te luisteren naar mijn hart. Ik heb jaren excuses verzonnen om maar niet te doen dat waar ik werkelijk voor geboren ben. En jij kleine pinguïn laat mij vandaag zien dat er niet zoiets is als het juiste moment, enkel maar de juiste wens.” De kleine pinguïn kijkt de oude pinguïn aan. “Zullen we morgen dan samen gaan?” De oude pinguïn knikt. De volgende dag staat de kleine pinguïn al op hem te wachten. En dan zonder na te denken vertrouwend op hun hart maken ze beide de sprong. De zee in. En terwijl de oude pinguïn op zijn buik op de golven surft, erdoor heen duikt en eruit springt, denkt hij nog maar aan één ding: hij heeft spijt dat hij niet eerder naar zijn hart luisterde.

---------------------------

De moraal van het verhaal is dat het juiste moment niet bestaat.

Er zijn altijd redenen te bedenken waarom je iets (nog) niet moet doen. En als deze redenen voortkomen uit angsten, onzekerheden, of ervaringen uit het verleden dan zitten ze als een verhaal vast in je onderbewustzijn. En omdat jouw energie bepaalt wat je aantrekt en dus ook de energie van die niet-ondersteunende verhalen, zul je vooral heel veel situaties en personen aantrekken die dit oude verhaal van jou bevestigen. Die meegaan in je excuses en je gedachten over waarom je nu nog niet je hart moet volgen versterken. Elke oude wijze die je vraagt wat je moet doen, zal antwoorden vanuit de connectie met zijn eigen verhalen.

Er bestaat enkel de juiste droom.

Maar vraag je het een kind die nog geen oordelen, belemmerende overtuigingen, excuses en patronen heeft ontwikkeld, dan zal die altijd antwoorden dat je je hart moet volgen en gewoon de sprong moet wagen. Als je wilt weten wat je moet doen, luister dan naar je innerlijk kind. Die weet waarom jij hier bent en wat jij hebt te doen. Zo kun je niet alleen al die oude verhalen helen, maar ook eindelijk jouw droom gaan realiseren. En dan zul je zien dat er ook nu van alle kanten mensen en situaties op je pad komen die je beslissing bevestigen. Omdat dat nu de energie is die je uitstraalt. Namelijk die van liefde, vertrouwen, verbinding en diep innerlijk weten.

Mocht je nu ooit denken dat dit niet het juiste moment is om iets te doen, vraag je zelf dan eerst af of er niet een oud verhaal onder zit dat geheeld mag worden, juist door het nu wel te doen.