Wat als je het echt (even) niet meer weten?

Ik sprak gisteren met iemand over plotseling verlies en wat trauma met je doet. En hoe je ook vaak als je in een heftige periode zit onbegrip ervaart van je omgeving. En dat alle goed bedoelde adviezen je al snel teveel worden. Omdat het enige dat je hoort is: "Je moet dit en je moet dat" of "Doe dit of doe dat". Je staat gewoon letterlijk in de overlevingsstand en alle dagelijkse dingen die je op de automatische piloot doet gaan prima, maar als er iets even anders loopt dan slaat de paniek toe.

Ik dacht terug aan toen ik enkele jaren zelf door een heftige periode ging en herkende wat zij me vertelde.

Ik kreeg toen de beste adviezen en allemaal misschien precies wat ik moest doen, maar ik kon het gewoon niet uitvoeren. Simpelweg omdat ik het niet overzag. Ik voelde me ontheemd, onveilig, ik was mijn stabiele basis kwijt en overzag gewoon echt niet wat er moest gebeuren. En elke kleine verandering of afwijkende gebeurtenis haalde me nog verder onderuit. Het zorgde voor nog meer chaos terwijl mijn lijf en geest al volledig in de chaos waren verdwenen.

Als je in je hart wordt geraakt sluit je systeem (deels) af om te overleven.

Ik vertelde dit en gaf aan dat onze hersenen ook zo werken. Bij trauma verdwijnen er letterlijk verbindingen in je hersenen. Ik zie dat als een systeem block-out. Alles dat onnodig energie vreet wordt even buiten werking gezet met als doel te overleven. En omdat het systeem in het hart geraakt is, wordt de energie die er nog is die kant op gestuurd. Zodat er heling kan plaatsvinden daar waar de grootste pijn zit. Pas dan kunnen die verbindingen ook weer herstellen.

Je kunt dit ook op rontgenfoto's voor en na een trauma zien. Het is dus niet alleen zo dat je denkt het niet meer te weten, maar je weet het ook echt niet meer. Dat komt dus doordat die verbindingen er niet meer is. En het is je hart die alle energie nodig heeft om te overleven. Dus alleen je automatische piloot doet het dan nog. Alle extra druk van buitenaf op je hersenen en je systeem leidt dan enkel tot kortsluiting en zal dus eerder leiden tot paniek dan tot positieve resultaten.

Ze voelde zich eindelijk gezien en gehoord. "Dat is precies hoe ik me voel, hoe ik het nu ervaar. Ik weet het ook echt niet meer," was haar reactie. Ik zei haar dat dat ook gewoon helemaal goed is. Dat dit accepteren het begin van heling is. Je lichaam gaat namelijk niet voor niets over in de overlevingsstand. Al die dingen eromheen zijn gewoon niet belangrijk.

Je systeem vraagt om iets anders dan doen en actie, namelijk om liefde: heel veel zelfliefde.

In tijden van stress en trauma heb je iemand nodig die je aan de hand neemt, of misschien wel dingen gewoon van je over neemt. Zodat het enige dat jij hoeft te doen is je veilige basis weer zien te vinden door heel erg lief voor jezelf te zijn. Je zelf tijd te geven en weer te gaan voelen wat er is en wat je hart weer wat laat stromen.

(Dit is overigens iets anders dan door trauma je hart sluiten en volledig in je hoofd gaan leven. Dan kan je niet helen en dus ook nooit echt herstellen van die traumatische gebeurtenis. En het is ook geen black-out waarbij je geheugen wordt aangetast)

Meer dan ooit besefte ik tijdens dit gesprek hoe belangrijk het is om je verhaal te delen.

Sinds ik systemisch met helende verhalen aan de slag ben gegaan sta ik zoveel steviger, geaarder en veel meer in balans. Ik zie het als zo'n tuimelpoppetje. Ik word misschien wel geraakt maar ik kom weer veerkrachtig overeind. En niet zoals toen pas na jaren, maar nu veel sneller, soms zelfs direct. Omdat ik weet hoe dit proces gaat, ik heb er vertrouwen in gekregen en zoek dus niet meer naar houvast buiten mezelf, maar richt me op mijn hart. En nu kan ik met mijn verhaal, mijn bewustzijnsreis een verschil maken voor een ander.

Je verhaal delen is dus niet alleen heel belangrijk om jezelf te helen, maar ook voor je kinderen, voor je naasten en zelfs voor je klanten.

Want het is die verbinding die ervoor zorgt dat er extra liefde gaat naar een hart dat dit zo hard nodig heeft in de weg terug naar liefde en kracht.

Het beste advies is dus aan jezelf, of aan iemand die in een moeilijke tijd zit, om jezelf in zachtheid te omarmen en je stapje voor stapje weer te richten op je innerlijk kompas. Alleen dan kun je van binnenuit gaan helen en kan je systeem weer langzaam opgestart worden. En dan ga je vanzelf ook weer zien welke stappen je moet nemen om ook praktisch gezien je leven weer op te pakken.

Wil jij ook van jouw verhalen je kracht maken? Wil jij dit systemisch werken met helende verhalen ook inzetten voor je persoonlijke ontwikkeling en levensgeluk en daarmee ook je kinderen en misschien wel je klanten ondersteunen op hun levenspad?