Ik vond mezelf altijd reuze ruimdenkend, bewust en vooral heel erg open voor iedereen. Ik probeer me in de ander te verplaatsen, zodat ik de situatie en de overwegingen en emoties kan begrijpen, ik probeer zo objectief mogelijk naar mijn eigen rol te kijken en ik ondersteun/adviseer waar mogelijk. Ik dacht dat ik nauwelijks oordeelde, maar onlangs besefte ik iets anders. En dat bracht me heel veel rust.
We denken vaak niet te oordelen, maar onbewust doen we dat vaak wel.
Al is het alleen maar omdat we collectief vastzitten in een angstveld gebaseerd op oordelen. Onze maatschappij is gebouwd op godsdienstige normen en waarden, en op het idee dat er een dag des oordeels komt. Goed en kwaad, hel en hemel. Echter ondanks dat we misschien dit specifieke concept van het geloof allang zijn ontgroeid, speelt het ons op breed vlak nog steeds parten.
De machthebbers maken nog steeds gebruik van de kracht van oordelen en angst.
Er wordt macht over mensen gekregen door de verdeel en heers cultuur, waarbij de machthebbers zoveel mogelijk angst en verdeling proberen te zaaien, vol oordelen, verwijten die zogenaamd met de normen en waarden van de maatschappij en mensheid te maken hebben. Met als gevolg dat bevolking maar wat graag de macht over hun leven geheel of gedeeltelijk uit handen geven.
Waar vroeger de natuur, onze moeder aarde, de godin en de goden diegenen waren die ons verbonden met het leven, zo nam de kerk, en in hun naam de priesters en daaronder de koningen, maar wat graag de macht over de mens in handen. Toen er oorlog was, was dit vrij eenvoudig te bewerkstellingen. Natuurlijk wilden de volkeren hun koning en zijn leger dienen als die ze zouden beschermen. En ze adoreerden daarom ook de God die de koning en zijn leger beschermden.
In tijden van vrede was het wat lastiger om controle over de mens te krijgen en dus werd de moraal van de mens een pion in het schaakspel over het leven en het bewustzijn op (en van de) aarde. De kerk en later ook allerlei andere stromingen floreerden enorm onder het concept van zonden en boetedoening. Angst werd gecreeerd, mensen werden geisoleerd van de natuur(wetten) en zo ontstond de vervreemding van wie wij in werkelijkheid zijn.
Maar ook vele bewuste of wakkere mensen maken gebruik van oordelen en angst.
Slapende schapen, domme ezels, het zijn maar een paar namen die door spiritueel bewuste mensen worden gebruikt om de zogenaamde niet-bewuste mens te classificeren. Hoe stom kun je zijn om nog steeds de overheid te geloven? Hoe onnozel ben je als je nog steeds niet ziet dat de pharmacie je kapot wilt maken? Hoe kun je niet zien dat we zo langzaam dood en verderf over onszelf afroepen? En waarom ben je zo'n slappe zak dat je niets doet tegen de bomenkap?
Spirituele business coaches en (zelfclaimed) goeroes staan vooraan als het gaat om vooral mede te delen dat zij de nieuwe leiders zijn die het nog niet zover ontwikkelde volk komt redden. Door hun nu of nooit salescampagnes creeeren ze de angst om buiten de boot te vallen en voorgoed vast te blijven zitten in het laagenergetische leventje dat de nog niet ontwikkelde leidt.
Ook deze groepen maken zich schuldig aan het principe angst en verdeeldheid zaaien. Want vol oordeel spreken ze over de mensen die zich schuldig maken, ze waarschuwen voor een hel op aarde en plaatsen zich graag vooraan als diegenen die het weten. Zij staan in verbinding met God, zij vertellen de wetten van het Universum, zij zullen ons leiden naar het licht en zo de hemel op aarde brengen.
We zitten op aarde vast in de oordelen omdat we hebben ingeprent gekregen dat dit in de Andere Wereld ook zo is.
"Wat denk je, dat wij hierboven naar jullie kijken en zeggen: Wat doe je nu? Doe niet zo stom? Dat had je nooit moeten doen.
Er is vanuit het grotere geheel geen oordeel, geen goed of fout, alleen maar liefde. Alls een moeder die haar kind steunt, stimuleert, loslaat, opvangt en liefdevol omarmt.
Die liefdevolle aanwezigheid is het enige dat jij kunt en hoeft te doen.
Bewust in liefde zijn. Net als wij."
Dit waren de woorden van mijn vader toen ik hem vroeg wat moet ik nu doen? Ik word volledig buitengesloten, ze kwetsen me expres en ze snappen er echt niets van en leven vol in oordelen en angst in plaats van in liefde.
Toen was het stil en daardoor kon ik zijn woorden laten zakken.
En opeens wist ik dat ook in vol in het oordeel zat, niet alleen naar anderen, want hoe vaak probeerde ik anderen niet te overtuigen van mijn 'gelijk' of van mijn visie, of ik probeerde ze aan 'mijn kant' te krijgen en te overtuigen dat de ander toch echt mij verkeerd behandelde. Maar vooral besefte ik dat ik vast zat in oordelen naar mezelf.
Ik heb nog lang niet bereikt wat ik wil bereiken, ik leef compleet niet volgens wat ik zou moeten kunnen, ik ben vaak te moe om te doen wat ik wil, sla de plank soms volledig mis met mijn kids en waarschijnlijk had ik het allemaal anders moeten doen om te voorkomen dat de situatie met mijn broer en zus zo zou escaleren.
Het zijn zo maar enkele gedachten die zich in mijn hoofd blijven herhalen. En hoewel ik het eigenlijk nooit echt vind, en super dankbaar ben voor mijn leven en mijn pad, vraag ik me toch elke keer af hoe ik die gedachten kan stoppen. Want ik weet heus wel dat ze me belemmeren, al is het alleen maar energetisch.
Door anderen aan te spreken op hun verantwoordelijkheid en vooral door erop af te geven, nam ik niet mijn echte verantwoordelijkheid, namelijk die over mijn (innerlijk) leven.
Ik was vooral bezig was met oordelen over een ander die niet hetzelfde in het leven staat als ik, ik oordeelde over anderen die mijn onrecht aandoen, ik oordeelde over dat mensen niet zagen wat ik zag, of doorhadden wat ik doorhad, maar al met al was dat slechts een excuus om niet naar mijn oordelen over mezelf te hoeven kijken. Waar ik onbewust waarschijnlijk dacht goed te doen, haalde ik door te oordelen over een ander ook mezelf naar beneden.
Door maar steeds in deze cirkel te blijven ronddraaien hield ik niet alleen mijn eigen innerlijke onvrede in stand, maar ook had dit een effect over de relaties in mijn leven. Plus als velen dit zo met mij doen, zullen we nooit de cirkel van verdeling doorbreken.
De gedachten van nog niet ver genoeg zijn, je een mislukking voelen, de boot gemist hebben en vooral niet goed genoeg zijn, zitten zo in ons systeem verankerd door kerk, maatschappij, machthebbers, maar ook en vooral door onszelf. En daardoor houden we het verhaal van angst en oordelen zelf in stand.
We leven in een angstveld en zitten nog steeds vast in denken in oordelen, hemel - hel, goed en fout. Met als enige resultaat dat we vast blijven zitten in de dualiteit van het leven in plaats van in verbinding en eenheid met de Bron.
Velen trachten innerlijke vrede te bereiken, maar dit kan pas worden bereikt als je stopt met oordelen en beseft dat we er massaal nog steeds intrappen. We zijn voorbij het denken in het grotere geheel, voorbij het voelen van verbinding en eenhied gegaan en voorbij het leven in liefde. En in plaats van terug naar dat bewustzijn te gaan, blijven we nog steeds hangen in een verdeeldheid tussen jij en ik, zij en wij, hemel en hel.
Ik besefte door dit inzicht dat als je kan kijken naar een situatie vanuit het weten dat niets goed of fout is en alles een deel heeft in het grotere geheel, er vanzelf ruimte komt voor vertrouwen en mogelijkheden. Daarnaast biedt het kans tot bewust aanwezig zijn, voelen, denken, doen. Door te handelen vanuit een weten, vanuit een vertrouwen op je zelf en je innerlijk kompas kun je pas echt innerlijke vrede bereiken.
En de vraag of je het anders had moeten doen is hiermee ook beantwoord. Want er is geen goed en fout en alle ervaringen dragen bij aan het geheel en vormen jouw unieke kracht en levensverhaal. Je hoeft er alleen maar je licht op te laten schijnen om te zien hoe de verbinding, liefde en harmonie er al die tijd al was.
Als een ieder zijn steentje hieraan bijdraagt zal het collectief angstveld vanzelf geheeld worden. Zonder wijzen, zonder strijd, maar vanuit liefdevol bewust-zijn.
We kunnen als geheel de cirkel doorbreken als we zelf als individu vanuit innerlijke vrede gaan leven. Je hoeft niets te doen om anderen te 'bekeren', je hoeft alleen maar in liefde aanwezig te zijn en je weer te verbinden met het weten.
Liefs,
