Enige jaren terug zei mijn acupunctuurarts mij: je mag wel piepen, maar je moet niet blijven miepen. Ik zal dat advies nooit meer vergeten en gebruik het ook geregeld bij mijn kinderen. Want wat er ook is gebeurd, er is altijd een manier om het op te lossen, dan wel om er een positieve les uit te leren en er mee om te gaan.
De afgelopen weken ben ik heel druk geweest met het opleveren van het huis van mijn vader.
Hij had een kast van een boerderij en werkelijk overal, zelfs in de kleinste hoekjes stonden spullen. Ik kan me voorstellen dat deze zooi en chaos bij hem op het netvlies zat en hem meer kwaad dan goed deed.
Sommige dagen kon ik het zelfs niet opbrengen om uberhaupt iets te doen. Ik zag dan werkelijk door de bomen het bos niet meer en wist niet waar te beginnen. Ik ging dan zitten op zijn stoel bij het raam en keek naar buiten, naar de tuin, de vogels, de bomen en planten.
Op die momenten besefte ik waarom hij daar zo graag zat.
Het gaf afleiding aan de chaos in en om hem heen. Ik denk dat het hem rustig maakte en hem meenam naar een wereld van harmonie en liefde. Want wat een prachtig uitzicht had hij. Ik kon daar zelf ook uren wegdromen.
Ik dacht op die momenten ook aan hoe hij vast had gezeten in dit leven hier.
Hij voelde zich vaak slachtoffer en kon daar behoorlijk in wegzakken. Hij was hooggevoelig en hoogbegaafd. Het leven voelde vaak te hard. En de verhalen die hij maar bleef leven kwamen voort uit onzekerheid, zich niet gezien, gehoord en begrepen voelen en zijn overlevingsmechanisme van prestatiedrang en slachtofferschap.
Dat laatste raakt me de laatste tijd. Het vasthouden aan slachtofferschap.
Vooral omdat ik om me heen veel mensen zie die daarin blijven hangen. Er is iets gebeurd in hun leven en in plaats daar zelf de verantwoordelijkheid in te nemen door stappen eruit te zetten, blijven ze zich slachtoffer voelen. Ze geven anderen de schuld van hun problemen en situatie. En als je dan probeert oplossingen aan te dragen of te vertellen dat je zelf ook zoiets hebt meegemaakt en ze wil vertellen hoe jij dit hebt aangepakt, dan volgt er een lading excuses en redenen waarom hun situatie toch echt wel anders is en veel erger.
Ik herken het ook in perioden in mijn leven. Ik voelde me ontzettend zielig en het voelde alsof de hele wereld tegen me was. Ik zonk weg in gedachten, ging uit mijn lijf en gaf alles en iedereen de schuld van mijn problemen. En als iemand me wilde helpen of zei dat hij me begreep omdat hij iets soortgelijks had meegemaakt, dan kapte ik dat meestal af met dat mijn situatie toch echt wel anders was.
En zo hoefde ik geen verantwoordelijkheid te nemen en niets te veranderen, en kon ik legitiem wegkwijnen in zelfmedelijden.
Tot ik dus bij deze arts kwam en zij mij met die ene zin genas. Slachtoffer kun je worden, door toedoen van een ander, door keuzes die je maakt en verkeerd uitpakken, door gewooon pech of misschien wel doordat je het opzocht. En ja dat doet even pijn, misschien soms wat langer en mogelijk gaat het nooit helemaal weg.
Maar slachtoffer hoef je niet te blijven.
Jij bepaalt zelf hoe lang je blijft piepen. Jij bepaalt of jij je slachtoffer blijft voelen. En het mooie daarvan is dat op het moment dat jij het heft weer in handen neemt er legio mensen zijn die jou met hun ervaringsverhalen willen inspireren over hoe jij je leven weer kan gaan leven zoals jij dat wilt.
Want jouw probleem is niet uniek.
Er is niets dat iemand anders ook niet heeft ervaren. Dus dat jouw situatie erger is of meer uniek, is slechts een excuus. En als die anderen eruit kunnen komen, al gaat het om gewichtsverlies, omgaan met narcisme, angststoornissen, verlies van een dierbare, etc. , dan kun jij dat ook. Je moet het alleen willen en beseffen dat jij diegene bent die de stap moet nemen en de juiste mensen zullen je dan steunen.
Je hoeft je geen slachtoffer te voelen als je beseft dat jij door elke gebeurtenis kunt groeien.
Ik besloot beging dit jaar ook om niet te blijven miepen. Ik wilde mijn leven niet laten bepalen door de situatie, ik wilde niet in het oude verhaal van mijn vader stappen. En mede dankzij de gesprekken met hem, koos ik voor mezelf.
Hoe?
Door de pijn te voelen, niet projecteren, maar naar binnen te keren. Door de oude pijn en oude patronen te herkennen en te beseffen dat ook ik in een herhalend verhaal zat. Door zelfzorg en zelfliefde en door het prachtige symbool van de buizerd die hij me keer op keer liet zien kon ik de draad oppakken.
Stap voor stap. Met vallen en opstaan. Met stil staan en vooruitgang. Met bewustworden en groeien.
Ik geloof oprecht dat het leven soms pijn kan doen. Daar mag, en misschien moet, je daar ook flink om kunnen piepen. Dat werkt ook helend, omdat het ook gezien en gevoeld mag worden. Maar zorg dat je innerlijke verhalen je niet vastzetten in miepen. Want dat is een gemiste kans om het leven in al zijn wonderlijkheid te ontdekken.
Dit is waar ik jou bij kan en met liefde wil helpen: je verbinden met jezelf en met het leven. Zodat jij de schoonheid ervan gaat zien.
Wil jij meer weten hoe je door systemisch werken met helende verhalen meer liefde, verbinding en harmonie in je (gezins) leven kunt krijgen, stuur me dan een mail, dan vertel ik je alles over mijn training en over de laagdrempelige coaching van 2 gesprekken in reallife voor een blijvende verandering in je leven.
Liefs,
