Binnen welke groep val jij?

Natuurlijk opvoeden, opvoeden vanuit het hart, nieuwetijdskinderen, regenboogkinderen, etc. etc. We kunnen heel veel termen plakken aan onszelf als ouder of aan ons kind. Maar belangrijk is, althans denk ik, dat je jouw kind als uniek individu ziet. Ieder kind heeft zijn eigen ontwikkeling, zijn eigen tempo en zijn eigen behoeften, wensen en verlangens.

Ik doe het volgens de normen behoorlijk verkeerd. Mijn kinderen slapen nog geregeld bij mij in bed, ze gaan niet echt op de standaard tijd naar bed, eten wanneer en waar ze zin hebben en ik geef ze heel veel inspraak. Ik ben blijkbaar geen ‘model’ moeder. We vallen dan ook vaak compleet buiten alle boekjes.

Maar desondanks, wat zijn ze gelukkig!

Opvoeden is niet hiërarchisch

Ik doe dus blijkbaar wel iets goed. En soms als ik naar ze kijk, dan vraag ik me wel eens wat af. Ze zeggen dat kinderen je kiezen. Die van mij zijn behoorlijk vrijgevochten, zouden zij me daarom hebben gekozen? Omdat ik niets met hiërarchie heb, niets met van bovenaf opgelegde regels en met ‘moeten’.

Het is ook een onderwerp dat vaak terugkomt in ons gezin. Mede door de reacties van onze omgeving. Ik ben te lief, heb te weinig structuur en ze moeten toch dit of dat, want we leven nu eenmaal in deze maatschappij.

Opvoeden is voor mij echter ondersteunen, stimuleren, volgen en laten zijn. En daarin bepalen zij wat zij nodig hebben. Dit betekent niet dat wij geen grenzen stellen. Dat wij niet duidelijk zijn in wat wij van hen verwachten. Juist wel.

Opvoeden is een gezamenlijk avontuur

Ik zie opvoeden namelijk als een gezamenlijk avontuur. Zij groeien op, en ik mag ze daarbij ondersteunen. En ondertussen groei ik als ouder. En natuurlijk geef ik ze graag wijze raad en liefdevolle levenslessen. We hebben bepaalde normen en waarden die we als gezin belangrijk vinden. En we praten over wat wij belangrijk vinden in het leven.

En doe ik het goed? Ik heb geen idee. We zoeken in elk geval gezamenlijk onze weg. En ik geloof echt dat als zij niet worden gehinderd in hun vrije ontwikkeling, ze vanzelf uitgroeien tot de beste versie van zichzelf. Ze leren dat wat ze nodig hebben in hun leven om gelukkig te zijn ook zonder ons. Kijk maar naar het eerste levensjaar van je kind. Behalve voeden met liefde en eten, doen ze de rest zelf.

En mocht er toch iets komen dat hen hindert op hun pad, dat ze uitdaagt, dan ben ik er om ze daarbij te ondersteunen. Voor mij is opvoeden dan ook niet nodig, wel voeden, en dat doe ik met liefde.

Geloof jij in natuurlijk opvoeden, dus het puur volgen van het kind zonder kaders en regels, of heb jij een andere balans gevonden en waar loop je nog tegenaan?