Naar aanleiding van een artikel laatst van mij op Nieuwetijdskind ontstond een discussie over wat deel je wel en wat niet op Social Media? Ik herkende direct de uitdrukking: je vuile was buiten hangen erin en vroeg me nu eigenlijk af of dit nu echt zo verkeerd is of dat het een taboe is van vroeger die we nu nog massaal in stand houden.
Is het niet juist die schone schijn op Social Media die mensen ongelukkig maakt?
Omdat je jezelf gaat vergelijken, je anders gaat voordoen, of omdat je doet alsof je gelukkig bent en vooral bang bent om niet net zo leuk, succesvol, dynamisch, liefdevol leven te hebben als een ander.
Maar het gras is altijd groener bij de buren. Toch?
Ondertussen weten we eigenlijk allemaal wel dat dit slechts afhangt vanaf welke hoek je iets bekijkt. Ieder huisje zijn kruisje. En zo kan ik nog wel enkele uitdrukking bedenken die hiermee te maken hebben. Die je bewust maken van het feit dat je jezelf en je leven niet moet en kan vergelijken met anderen.
Iedereen bewandelt zijn eigen pad op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo.
Terugkomend op 'de vuile was buiten hangen', wat niet anders betekent dan: over de eigen onaangename zaken spreken met buitenstaanders. Duidelijk is dat hier zeker vroeger een soort van schande op rustte. Je deed dit gewoon niet. Alles moest er, zeker voor de buitenwereld, goed uitzien en zo werd dan ook veel gedaan voor de 'goede lieve vrede'.
De opkomst van Social Media heeft deze gedachtegang jaren ondersteund.
Pas sinds kort laten de zogenoemde instagram modellen ook zien hoe ze er vanuit een andere hoek uitzien en vertellen bijvoorbeeld ook business coaches hoe ze het niet hadden moeten doen en hoe ze er weer uit zijn gekomen.
Waarbij het vroeger vooral ging om te inspireren met (gemaakt) succes, lijkt de tendens nu te zijn dat we eindelijk weer gaan omarmen wat ons mens maakt, namelijk levensverhalen.
Door eigen ervaringen te delen maken we echter de weg vrij voor onszelf en anderen om echt te zijn.
Waar mythen, sagen en sprookjes zijn ontstaan rond het kampvuur bedoeld om wijze levenslessen vol symboliek en metaforen van generatie op generatie over te brengen, en waar vrouwen vroeger rond de keukentafel hun dagelijkse beslommeringen bespraken om elkaar te steunen en te inspireren, is in de afgelopen decennia echte storytelling in de taboesfeer terecht gekomen.
Ondertussen is storytelling als verkoopmethode wel alweer enkele jaren hot, simpelweg omdat als je een goed verhaal, waarin de ander zich herkent, maar vaak genoeg herhaald, die ander vanzelf gaat denken dat hij dat product of die dienst uit dat verhaal ook echt nodig heeft.
Het gat dat is ontstaan in onze vertellingen laat akelig duidelijk zien dat we vergeten zijn waar het leven echt om gaat.
Het leven is een verhaal vol ervaringen, vol uitdagingen, worstelingen, bomvol emoties, gevoelens en gedachten, waarbij je door vallen en opstaan je weg vindt en hopelijk ook je geluk. En in dat verhaal beleven we samen met elkaar allerlei kleine verhalen, anekdotes en korte sketches.
Het zijn die verhalen, die levenservaringen die ons met elkaar verbinden, waarin we onszelf herkennen en ook onze plek in de wereld door kunnen innemen. Het is daarom dat het delen van die verhalen zo belangrijk is.
Omdat dat wat voortleeft onderdeel is van het grotere verhaal.
Gelukkig zie ik zelf al steeds meer mensen zich verbinden met zichzelf, met hun eigen (kind)pijn, hun verdriet en angsten, maar ook met de verhalen waar zij deel van zijn waardoor zij in hun kracht zijn gekomen en weten wie ze zijn en wat hun hart met liefde laat overstromen.
Het zijn deze mensen, die vanuit hun professie of als ouder een kind niet vertellen wat zij moeten doen, maar ze meenemen in hun eigen levensverhaal. Omdat zij weten dat verhalen ons verbinden en zij een kind alleen kunnen helpen vanuit hun eigen levenservaringen en niet vanuit een theorieboekje.
We durven nu dus weer te kijken naar onze emoties, naar onze worstelingen en we omarmen de uitdagingen en daarmee komen ook de successen. En vooral we gaan ze weer delen.
En dat is de weg naar heling. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor een ander. Omdat je door interactie van anderen op jouw verhaal en de verhalen van anderen zal gaan beseffen dat jij niet de enige bent die ergens mee worstelt, dat je niet gek bent of abnormaal, en dat er een weg vooruit is naar liefde en geluk.
Het is dus tijd dat we de vuile was buiten hangen niet meer als negatief zien, maar als een positieve manier om de wereld weer echt te maken.
En vooral om de weg vrij te maken voor onszelf en onze kinderen om te zijn wie we zijn. Waardoor onze kindpijn van niet gezien en gehoord voelen, van ons anders voelen en niet erkent, kan worden geheeld. Omdat we ons met elkaar verbinden en beseffen dat ons verhaal niet ophoudt bij onszelf.
Liefs,
