Je kind als spiegel

Je kind spiegelt jouw gedrag. Niet alleen kun je je innerlijke balans terugzien in het gedrag van je kind,  veel vaker doen ze je gewoon exact na. En het is dit gedrag waar we ons dan op de één of andere manier nog het snelst aan irriteren, het valt op en onze reactie erop is dan vaak niet één vanuit liefde.

Ik zat laatst bij een judotraining waarbij de moeder naast me door middel van ‘joehoe’ probeerde de aandacht van haar zoon te krijgen. Om vervolgens nog geen minuut later te met verbazing te reageren op de ‘joehoe’ van haar zoontje naar zijn judomaatje. “Joehoe?” zei ze tegen haar zoontje, “Dat is toch geen manier van aandacht vragen?” Waarop ik zei: “Je deed het zelf een minuut geleden ook.” Ze keek me aan en we schoten samen in de lach. “Nou lekker dan,” zei ze, “Ik wist niet eens dat ik het zelf ook doe. Ik vroeg me al af waar hij dat toch van had.”

Emoties horen te stromen

Ik heb twee temperamentvolle zoontjes en hoef echt niet lang na te denken van wie zij dat hebben. En dan zal ik mijn partner er nog buiten laten. We hebben ons hart open en laten onze emoties stromen. Maar om nu te zeggen dat we ze altijd onder controle hebben. Ik ben zelf ook nog steeds op zoek naar de juiste balans tussen laten stromen, uiten en loslaten.

Verdriet is voor mij makkelijker. Je huilt en je ontlaadt daar direct mee. Maar woede, frustratie en boosheid zijn voor mij lastiger. Ik laat het nog wel eens intern oplopen en dan knalt het er een keer opeens allemaal tegelijk uit. Het is dan direct ook wel over. Ik kan door reflectie wel begrijpen wat er was etc. Maar hou er nog wel eens een rot gevoel aan over, want ik wil graag een beter voorbeeld geven.

Je hoeft niet boos te doen

En dan is daar mijn oudste mannetje die mij gisteren heel wijs op iets duidt toen hij iets deed waar ik  boos om werd. We probeerden er met elkaar over te praten, waarop ik zei dat ik boos ben. Waarop hij antwoorde: “Maar dan hoef je toch nog niet boos te doen.” En daar zit je dan als moeder. Met je neus op de feiten gedrukt.

Want inderdaad je kunt je boos voelen. Maar je hoeft nog niet boos te doen. Het lost niets op en maakt het vaak juist erger. Emoties horen te stromen zodat de liefde in je hart kan stromen. Maar als je blokkeert op een emoties en daar volledig in op gaat en je ermee identificeert, dan is de liefde en daarmee het contact met de ander ver te zoeken.

Je kind als spiegel. En ik me maar afvragen waarom hij soms zo ineens eruit kan knallen. We hebben afgesproken dat we in het vervolg praten over onze boosheid, we uiten ze, maar gaan proberen er niet meer naar te handelen.

Hoe ga jij om met de boosheid en woede van je kind om en vooral hoe ga je met je eigen gevoelens van boosheid om?