Niet meer leeglopen door je familieverhaal
Ik lees het best veel om me heen en ben momenteel zelf ook mijn weg erin aan het vinden: omgaan met je familie. En dan met name met die familieleden die je energetisch helemaal leegzuigen. Althans zo voelt het.
Ik heb een super vakantie gehad, zat heerlijk in mijn vel, voelde me fit en happy, tot ik weer contact kreeg met mijn familieleden. Na het overlijden van mijn vader was die relatie onder het vriespunt gekomen en ook de laatste maanden was er ondanks het overlijden van mijn schoonzusje nauwelijks contact.
Maar dat was ok, ik merkte dat ik oude pijn ontstaan door de behoefte om erbij te horen en om erkenning te krijgen had geheeld en voelde me meer in mijn kracht dan ooit. Ik voelde me weer blij om wie ik ben, ongeacht wat anderen van me vinden.
Toch was het onvermijdelijk dat we elkaar weer zouden treffen. En zo kwam het dat we elkaar weer zagen na lange tijd.
Dit keer voelde ik me echter voor het eerst ontspannen, echt mezelf en in verbinding tijdens gesprek. Ik voelde me niet meer aangevallen, had geen behoefte om mezelf te verdedigen en kon gewoon rustig aangeven wat ik wilde. Prima toch?
Toch zat ik afgelopen weekend uitgeput op de bank en dacht wat is er in godsnaam met me aan de hand. Ik was compleet leeggelopen, had geen puf meer en was zwaar emotioneel. Het deed me denken aan hoe ik me voelde de dagen na een bezoekje aan mijn vader. ;-(
Natuurlijk deed de volle maan ook een duit in het zakje, maar toen ik me afstemde op mijn lijf en op mezelf wist ik het: de hele ontmoeting, alles wat er vooraf was gegaan en alle nagesprekken met anderen erover hadden me terug gestort in een oud familieverhaal.
Tijdens het gesprek voelde ik dat ik in een toneelstuk zat dat niet langer de mijne was, dat voelde goed. Niet negatief bedoeld, maar iedereen leeft zijn eigen leven, zijn eigen waarheid, zijn eigen verhaal. Dit was niet langer de mijne en dat is goed. Ik kon er afstand van nemen en naar kijken, objectief, vol compassie, maar ook vanuit wijsheid. Een fijn teken dat ik ben gegroeid in bewustzijn en dat ik anderen ook zo veel makkelijker in hun waarde kan laten.
Maar door er teveel aandacht aan te besteden voor en achteraf, in gesprekken met mijn naasten ben ik toch weer uit mijn centrum geraakt.
In dit soort situaties verval je dan blijkbaar toch snel in emotionele gesprekken, oude gewoonten, herinneringen en vooral oeverloos nadenken en praten.
Als hooggevoelig persoon wil je graag situaties en anderen begrijpen, je streeft rechtvaardigheid na en wil vooral verbinding etc. En als dat er niet is dan ga je daarover nadenken, over het waarom, het hoe en wat. En als anderen niet zien en voelen wat jij voelt wil je ze toch al snel overtuigen, met al jouw rechtvaardigheidsgevoel en je innerlijk vuur. Maar het helpt niet. En jouw waarheid hoeft ook niet perse waar te zijn.
Zonder dat je het weet val je op deze manier in je eigen valkuil, maar gaat anderen daar de schuld van geven.
Het gebeurt vaak ook zonder dat je het in de gaten hebt. Je laat je meetrekken in een stroom aan emoties. Want de situatie en anderen bespreken met anderen wekt bij iedereen andere gevoelens, emoties, gedachten en vaak ook (oude) pijn op. En als je dan even niet erbij blijft, in verbinding met je zelf, dan stroom je al snel mee in een neerwaartse spiraal van negativiteit en energielek.
Maar het zijn niet de mensen zelf, maar het familieverhaal dat je leeg trekt.
Het erin blijven hangen. Er aan blijven denken. Er mee bezig zijn. Er oeverloos over praten. Je mee laten nemen in al die gedachten en emoties ook van anderen. Zo ben je dagen bezig met dat wat eigenlijk al helemaal niet meer van jou is, je niet helpt en sterker nog je verzwakt. Je vergeet compleet je eigen leven, het nu, en valt terug in het verleden, in problemen of in onmogelijkheden.
We zijn geneigd onze problemen te bespreken, om er liefst met zoveel mogelijk mensen over te praten, dan wel om ze vooral voor ons te houden en er zelf eindeloos over te piekeren. Met als gevolg dat we uit verbinding gaan met onszelf en ons bewustzijn waardoor we ons leeg (gaan) voelen. Waardoor de oplossing of de positieve energiestroom nog verder van ons af komt te staan.
Vanuit die mate van (on)bewustzijn geven we dan ook makkelijker anderen hiervan de schuld.
Zij zijn de energiezuigers, zij moeten vermeden worden, liefst nog verbannen. Maar de werkelijkheid ligt net iets genuanceerder. Want een groot deel van de verantwoordelijkheid over dit energielek ligt toch echt bij jezelf.
In mijn gesprek voelde ik me ook niet leeglopen of iets dergelijks, in tegendeel, ik voelde me goed. Het energieverlies gebeurde juist daaromheen. En de enige die daarvoor verantwoordelijk is ben ikzelf. Ik liet me meeslepen in een oud familieverhaal. En daarmee bedoel ik een systeem van reageren, van met elkaar omgaan, wat van jongs af aan al kenmerkend is voor je familie. (en eigenlijk voor vele families).
Ook al had ik blijkbaar de oude pijn geheeld en los kunnen koppelen van mijn familieleden, ik had blijkbaar ergens nog wel de behoefte die daaraan gekoppeld was. En daar zat mijn valkuil. In plaats van extra aandacht aan mezelf te besteden en zelf te voorzien in de behoefte, vond ik die in het familiesysteem en dat putte mij uit.
Je kunt wel uit het toneelstuk stappen op het moment zelf, maar het ook daarna blijven doen is toch iets meer uitdaging als je conditionering al van jongs af aan is ingeprent om het juist niet te doen.
Herkenbaar?
Voel jij je ook leeg en emotioneel na een familiebezoek? Zie jij bijvoorbeeld ook op tegen verjaardagen, kerst en dat soort familieaangelegenheden, puur omdat je dagen nodig hebt om te herstellen? Dan heb je misschien wat aan de onderstaande tips.
3 Stappen om te zorgen dat jouw familieverhaal je niet leeg trekt en je er niet in meegaat:
Stap 1) Ontdek je eigen gedrag als het gaat over je familie: praat je er veel over in negatieve zin? Praat je veel over anderen achter elkaars rug? Met wie praat je graag, waarom? Wat doe je in het bijzijn van de verschillende familieleden? Blijf je bij jezelf, ga je uit verbinding? Reageer je vanuit oude gewoonte, pijn en behoefte?
Stap 2) Ontdek je oude pijn: Waar heb jij behoefte aan als het gaat om je familie? Zoek je nog steeds erkenning? Wil je gezien en gehoord worden? Wil je erbij horen? Voel je je buitengesloten? Bij wie vind je die erkenning wel, bij wie niet? Naar wie trek je toe? Wie hou je af? Waarom?
Stap 3) Ontdek wat jij nodig hebt om in licht en liefde te blijven: Wat helpt jou om niet de zware energieën op je te nemen? Om niet mee te gaan in een negatief patroon? Wat heb jij nodig om licht te blijven? Voeding? Sporten? Een goed boek? Een warm bad? Zelfliefde is essentieel om in je lichte energie te blijven.
Stap 4 = stap 1. Blijf voelen en afstemmen op wat jij wil, doet en nodig hebt en blijf in het moment. Hoe meer jij in je kracht blijft en vanuit licht en liefde leeft, hoe minder jij leeg kan lopen door gedrag, nalaten ed van anderen, of beter gezegd door je eigen manier van ermee omgaan.
Hoe steviger jij je basis van zelfliefde hebt, hoe minder verhalen van anderen je daarvan af kunnen leiden, hoe sneller je ziet dat iets een negatief systeem is voor jou, en hoe eerder je dus eruit kunt stappen.
Als je de ontmoeting laat zijn voor wat het is en alert blijft op alles wat er vooraf en achteraf gebeurt, tijdig aanvoelt wanneer je jouw eigen pad verlaat en meegaat in het familieverhaal, of zoals je het ook kunt noemen de toneelstuk waar je niet aan mee wilt doen, hoe sneller je stop kan zeggen, bij kunt sturen en gewoon weer verder gaan met jouw leven waardoor je iedereen in zijn waarde kan laten.
Familieverhalen mogen geheeld worden in deze tijd en dat kan alleen jij doen door eruit te stappen en vanuit licht en liefde te blijven leven.
Wil je hier hulp bij, in mijn Breakthrough sessie Je innerlijk kompas volgen van 2 dagdelen geef ik jouw alle inzichten en tools om jouw familieverhalen voorgoed te transformeren zodat jij je eigen verhaal kan blijven schrijven.
Liefs,
