Ik ben de laatste tijd wat minder aanwezig op social media. Niet omdat ik het niet wil, wel omdat ik echt niet meer weet waarover te schrijven. En diegenen die mij een beetje kennen, weten dat dat heel bijzonder voor mij is. Ik heb altijd wel iets te zeggen, denk altijd wel ergens over na en heb dagelijks wel bepaalde epiphany’s over mezelf of het leven. Meestal verwerk ik ze in mijn artikelen of boeken. Dat heb ik ook de laatste jaren gedaan.
Nu echter merk ik dat de inspiratie me ontbreekt. Althans ik heb genoeg inspiratie, voel me dagelijks in-spirit en misschien is juist dat wel de reden dat ik insectengate langs me heen laat gaan. Want hoe hilarisch is het dat we als reptilians insecten moeten gaan eten? Of dat elektrisch rijden nu te duur wordt, dat warmtepompen, zonnepanelen en windmolens toch niet zo duurzaam zijn als we dachten? En wat te denken van het politiek toneelstuk dat alle partijen gezamenlijk en ook wereldwijd opvoeren? Carnaval is er niets bij.
Het is dat deze leugens en het lijden dat er op grote schaal door ontstaat in en in triest is, anders hadden we het kunnen zien als een vermakelijke theatershow waarna we met kramp in de kaken en buikpijn van het lachen naar huis waren gegaan. Helaas is het de bittere realiteit voor velen en kijken de meesten met ingehouden adem naar het schouwspel. Voor zo lang als zij nog kunnen. Want dat onze emotionele en mentale veerkracht wordt getest, is ondertussen een feit.
“Please take me home, I can not hold my breath for so long.”
Loes Swinkels zingt er zo prachtig over. Ik denk dat ik voor velen spreek als ik constateer dat dit niet de wereld is waar wij ons thuis voelen, dit is niet de liefde waar we zo naar verlangen, dit is niet waar wij voor hebben getekend. En juist deze innerlijke frictie, deze gewaarwording, dit diepe verlangen is de reden waarom ik 100% zeker weet dat het hoe dan ook goed komt. We ontwaken uit de matrix, een gevangenis die we zelf hebben gecreëerd, en voelen de roep van onze ziel weer.
Die lokroep die ons zegt: dit is niet hoe wij het willen.
Tegelijkertijd zorgt dit ontwaken voor een wereld die op zijn fundament trilt, de aarde beeft en splijt open, oude systemen vallen in elkaar, de fik gaat er letterlijk en figuurlijk in. Al dan niet geholpen, in scene gezet, met holograms ondersteund, er is geen ontkomen aan. Het is nodig om dat wat niet meer dient en dat wat ons licht verduistert zichtbaar te maken en het oude tot as te laten verbranden. Alleen dan kunnen we herrijzen.
We staan individueel en collectief voor de keuze: wie ben je en wie wil je zijn? Wat geloof je wel, wat niet? Je bent wat je gelooft. Jouw innerlijke wereld bepaalt jouw werkelijkheid. Materie volgt bewustzijn. En ook al willen velen er nog niet aan: wat je aandacht geeft groeit. Vanuit welke hoek je het ook bekijkt, de samenleving gaat door een transitie. Het niet-weten welke kant het opgaat wekt angst op, zorgt voor controledrang, vasthouden, aanklampen, strijd en vooral wantrouwen.
Hoe meer aandacht we dit geven, hoe meer we krijgen wat we niet willen.
We zitten in the in between, een tussenruimte, een vacuüm van een wereld die zowel implodeert als explodeert. Velen bonzen op deuren, gaan op zoek naar een uitweg, volgen dan weer de ene leider dan weer de andere. Eruit komen ze echter niet. Het niet-weten houdt ze in een wurggreep, in plaats van dat ze het omarmen. In die tussenruimte liggen namelijk de antwoorden. Daar zit de exit, in het loslaten en het oplossen in het niets, én door iedere gehechtheid en identificatie met het oude te verbreken. Wie ben jij werkelijk als alles wegvalt?
Wie wil je zijn? Kun je dat openlaten, zodat het nog mooier kan worden dan je ooit had kunnen denken? Door de aandacht te blijven leggen op wat je niet wil, wordt dat je realiteit. ‘Liefde, vrijheid, geen dictatuur’ werd er volop gescandeerd. De vraag is in hoeverre leef jij nog vanuit liefde? Hoeveel (innerlijke) vrijheid voel jij? Waar laat jij je nog dicteren door je reptielenbrein?
Weten wat je niet wilt is stap 1, innerlijk vrij breken stap twee. Dan volgt het hoe dan wel vanzelf.
Ondertussen is de oude realiteit een soort ver van mijn bed-show geworden, niet enkel omdat ik de televisie al heel lang geleden niet meer aanzet, ook omdat ik geloof dat de enige reden van al dit geweld dat we dagelijks over ons heen krijgen ons enkel vasthoudt in die reptilian state of mind. The only way out, is in. De weg uit de matrix gaat via de weg naar binnen en geestelijke ver-lichting. Dan kun je vanuit innerlijke autoriteit je leven gaan leiden, en daarmee ultieme vrijheid, onvoorwaardelijke liefde en meesterschap over ons leven.
Waar heb je nog angst, waar is het nog donker in jezelf, waar mag jij jezelf nog ver-lichten? De zwaarte die we met ons meedragen zijn niet alleen negatieve emoties, gedachten en overtuigingen, het zijn vooral negatieve verhalen. Zolang we onszelf en elkaar verhalen blijven vertellen die ons klein houden blijven we vast zitten in the in between. En wordt dat waar we bang voor worden realiteit, niet om ons te straffen, wel om ons te laten kiezen.
We staan individueel en collectief voor dezelfde keuze.
We mogen een kwantumsprong gaan maken. Dat is de echte lokroep van onze ziel. Ze roept ons naar huis. De vraag is wie durft werkelijk te springen en zijn vleugels te spreiden?
Laten we elkaar vertrouwen gaan geven om de sprong te wagen. Alles is er namelijk al. We zijn al thuis. We hoeven alleen de bewustzijnsshift te maken. Let’s dive in.
Laten we de nieuwe werkelijkheid inademen.