Soms sta ik er zelf niet bij stil hoeveel toffe dingen ik mag doen. Terwijl ik mijzelf probeer te bevrijden van het oude en ik nog steeds met een been in de bagger zit vastgezogen, wat me soms ook echt tot wanhoop drijft, ontpopt ook het nieuwe. Het laat zich niet stoppen. Ik heb de zaadjes ooit geplant en een voor een staan ze op ontkiemen en van sommige mag ik er zelfs al de vruchten van plukken.

Het is de voorbode van de lente en de zomer die ik in mij voel kriebelen.

Een hele andere lentekriebel dan de boodschap die de afgelopen tijd naar kinderen is gegaan en die ze juist verder van hun natuur kan brengen. Ik zeg bewust kan, omdat ik geloof dat het uiteindelijk niet gebeurd.

Onze kinderen hebben al van nature bij geboorte een sterker lijntje met het universum, spirit, God. Ze zijn al veel meer verbonden en bewust. Misschien raken ze even in de war, wat ook niet erg is. Uiteindelijk is het ook juist de weg door de dualiteit die eenieder naar eenheid leidt.

Ik heb alle vertrouwen in onze kinderen.

Zeker ook omdat ik alle vertrouwen heb in hun vaders en moeders. Ik zie dat het bewustzijn groeit. Vooral omdat wij als volwassenen zelf vastgelopen zijn in het systeem, dan wel nu vastlopen en diep vanbinnen voelen dit kan én moet anders.

En op dat pad van bewustwording zijn we bereid om niet alleen zelf door het vuur te gaan voor onszelf, onze kinderen en onze toekomst, ook zijn we bereid alles dat ons niet meer dient te verbranden.

Het is dit vuur van transformatie dat ik ook in mij voelde ontwaken toen mijn oudste tegen bepaalde zaken aanliep. Ik werd moeder en tegelijkertijd ontwaakte dit vrouwelijk vuur in mij.

Het is het vuur dat ik steeds meer terrein zie pakken in vrouwen en tegelijkertijd ook in mannen. Het zal ons van lijden naar leiden brengen, waardoor we weer vanuit innerlijke autoriteit, ware soevereiniteit, gaan leven.

Dit vuur omarmt, verwarmt, verzacht en voedt. Het verbrandt en vernietigd daarentegen ook.

Zo creëert het een vruchtbare bodem voor de nieuwe zaadjes. Zodat zij in vrijheid kunnen ontkiemen. We zien het om ons heen. Het oude stort in. Het nieuwe popelt om geboren te worden. Dit zijn de lentekriebels die we onze kinderen mogen leren.

Zij zullen het nieuwe vorm mede gaan geven. Zij tonen ons de weg. Ten eerste, omdat zij nog niet zijn vastgelopen en dus niet vanuit eigen projecties het in willen vullen. Ten tweede: omdat zij het nog voelen, weten en voor zich zien. Zij zijn de belichaming van het nieuwe leven. Zij zijn de zaadjes die wij hebben geplant. We hoeven ze alleen maar te voeden. Laten we ze dus vertrouwen.

In een wereld waarin de strijd om ons bewustzijn ons op alle manieren wil ontkrachtigen, geloof ik dan ook dat bekrachtiging de weg vooruit is. 

 

Liefs, Eveline