Moet je je kind continu stimuleren?
Het is inherent aan wie we zijn, mede door de evolutieleer, dat we ons willen ontwikkelen. Dat we onszelf willen verbeteren, willen groeien en expanderen. Maar is dit wel echt noodzakelijk? En maakt ons dat daadwerkelijk gelukkig?
Afwegen
Het is natuurlijk slechts een overpeinzing en zeker weten doe ik het niet. Maar als we uitgaan van gewoon ‘zijn’, in het hier en nu, zijn we over het algemeen veel gelukkiger, tevredener en hebben we veel meer innerlijke rust. Het (na)jagen kan stoppen. We hoeven niet meer van alles heel veel te vergaren. We kunnen loslaten en gewoon in liefde zijn.
Jezelf overwinnen
Mijn oudste had laatst een judowedstrijd. Hij had er veel zin in en won zijn eerste wedstrijd. Maar bij de tweede wedstrijd moest hij het opnemen tegen een wat sterker jongetje. Hij vocht, zoals je het noemt, om te winnen, maar het lukte niet. Hij had zich ook nog pijn gedaan, maar ging na even huilen toch verder. Ik zag duidelijk dat hij wilde winnen en ik, als moeder, moedigde hem van de zijkant aan. Ik vind namelijk dat je ergens voor mag gaan en dit mag stimuleren bij je kind.
En ondanks dat hij die wedstrijd verloor, had hij zichzelf overwonnen. Hij had doorgezet. Daar waren we beide heel trots op. Toch bekroop me achteraf het gevoel dat ik iets over het hoofd had gezien. We zijn zo gewend aan die overtuiging van ontwikkelen, van jezelf verbeteren en ergens voor ‘moeten’ gaan. Is dat echter wel dat wat ons gelukkig maakt? Zouden we ons niet veel beter voelen als we al dat ontwikkelen loslaten?
‘Gewoon’ zijn
Ik vraag me dan nu ook af of het leven in het nu, het volledig kunnen zijn, niet de meest logische stap in onze ontwikkeling. En niet alleen is dat niet iets wat je ‘gewoon’ even doet - het vergt aandacht en vertrouwen en de bereidheid om niet meer mee te gaan met de druk van buitenaf -maar ook is dat een ontwikkeling op zichzelf. Eén die zich naar binnen richt. Terug naar je essentie, naar wie je echt bent. En dan komen we uiteindelijk uit bij liefde en licht.
Met deze gedachte in mijn achterhoofd kijk ik nu toch anders naar mijn kind. Naar hoe hij het op school doet, naar wat hij leuk vindt om te doen en naar hoe hij speelt en interesse toont in de wereld. Het valt me op dat wat wij ontwikkelen noemen, hij verre van interessant vindt. Dat gaat vanzelf bij hem, op het moment dat hij er klaar voor is. En de echte ontwikkeling naar binnen toe, die wij zoeken, die is er al. Hij is in het moment. En dan is hij het gelukkigst.
En ik? Ik zal vanaf nu hem stimuleren om dat vooral niet los te laten. En ondertussen leer ik van hem hoe het moet.
Hoe doe jij dat als ouder, de balans vinden tussen stimuleren en vrij laten ontwikkelen?
