Wat geef jij je kind mee?
Je hebt altijd een keuze in wat je wilt meegeven aan je kind. Welke waarden, welke levensles, wat voor levensstijl. Natuurlijk hangt het dan van het kind zelf af wat en in hoeverre dit mee wordt genomen in de rest van het leven. Maar los daarvan is het aan jou wat je mee wilt geven.
Het leven is ook wat je overkomt
Ik dacht dit een lange tijd. Maar ondertussen is het me duidelijk dat het leven zeker niet is wat je ervan verwacht of hoe je het hebt gepland. Het is vooral wat je overkomt en hoe je daarmee omgaat. De levenslessen die op je pad komen heb je niet altijd voor het kiezen. Je komt in een situatie en afhankelijk van het zogenoemde ‘pech’ of ‘geluk’ hebben, heb je het daar maar mee te doen. Logische gevolgen van je daden zijn er maar tot een bepaald niveau. De rest is vaak niet te overzien of voorzien.
De controle loslaten is ook een keuze
Mijn oudste had dit weekend judo-examen. En ondanks dat hij door ziekte een paar keer niet was geweest, was hij heel erg goed voorbereid. Hij wil ninja worden, dus zijn motivatie voor de judo komt vanzelf en is onuitputtelijk. Na weken thuis oefenen wist hij het zeker. Hij ging de gele band krijgen. Maar het liep anders. Bij aankomst bleek zijn vriendje en judomaatje ziek te zijn, dus werd hij aan iemand anders gekoppeld en bij een onbekende examinator gezet. Gevoelig als hij is, werd hij onzeker. En ging het dus niet zo goed. Het examen eindigde met een blauwe slip en vele tranen.
Ik liet hem huilen en troostte hem. Ik zag dat mensen om ons heen keken en een mening hadden. Sommigen zeiden dat ook. Ze feliciteerden hem, dit was ook goed, hij hoefde toch niet te huilen, enz. Maar ik voelde zijn verdriet, zijn teleurstelling. En ik voelde ook zijn besef opeens over het feit dat het leven niet altijd ‘eerlijk’ is. Er zijn zoveel meer factoren die bepalen hoe iets verloopt, en helaas heb je daar niet altijd controle over.
Kies je ervoor om je uit het veld te laten slaan, of kies je ervoor om er nog meer voor te gaan.
En dat maakte dat ik mijn levenslessen aan hem eens moest overdenken en uitbreiden. Ik leer hem namelijk dat je als je je best doet en ergens echt voor gaat, dat het dan zal lukken. En natuurlijk vertel ik erbij dat dat niet altijd makkelijk gaat. Maar over externe factoren hadden we het niet eerder gehad. En dat vraagt weer om nieuwe inzichten en dito gesprekken. Want ook als ouder heb je altijd een keuze.
En na een tijdje begreep hij, nog steeds nasnikkend, dat je niet altijd weet wat er gebeurt en hoe iets gaat lopen, maar dat je wel een keuze hebt in hoe je daar mee om gaat. Hij heeft in elk geval besloten om nu zo goed zijn best te doen, dat ze hem de volgende keer de gele band wel moeten geven. Ongeacht welke examinator en ongeacht met wie hij judoën. En met zijn blauwe slip in zijn handen zei hij: “Ik ben blij dat ik geen bruine slip kreeg. Dan dachten ze op school misschien dat ik poep in mijn broek had.”
Wat is jouw eerste reactie bij tegenslag, laat je je snel uit het veld slaan of weet je altijd er een positieve wending aan te geven en hoe doet je kind dit?
