Een 1,5 meter maatschappij is niet het nieuwe normaal.
We gaan niet wachten op een vaccin of een chip tot we onze vrijheid weer krijgen. Maar wat dan wel? Hoe dan wel?
En nee ik roep niet op tot burgerlijke ongehoorzaamheid, ook niet om niet je verantwoordelijkheid te nemen en respect te hebben voor anderen. Wel roep ik op tot nadenken, invoelen en bewustworden van hoe wij dit nieuwe normaal wel kunnen zien en realiseren.
Voor dat antwoord stel ik mijzelf de vraag hoe zie ik de wereld voor me waar ik mijn kinderen in wil laten opgroeien.
Ik zie mijn kinderen niet in afgeplakte hokjes zitten in de klas.
Ik zie mijn kinderen geen looproutes volgen op school.
Ik zie mijn kinderen niet spelen op 1,5 m afstand van elkaar.
Ik zie mijn kinderen niet judoën op 1.5 meter afstand van hun maatje.
Ik zie mijn kinderen niet buiten bij de winkels staan als ik boodschappen doe.
Ik zie mijn kinderen niet geen handen meer schudden of knuffels geven aan dierbaren.
Ik zie mijn kinderen niet angstig zijn voor mensen en mogelijke besmettingen.
Ik zie mijn kinderen niet bang zijn dat hun immuunsysteem niet sterk genoeg is.
Ik zie mijn kinderen zich niet afvragen of ze hun mening wel of niet mogen uiten.
Ik zie mijn kinderen niet twijfelen over hun eigen oneindige liefdevolle creatieve kracht.
Ik zie mijn kinderen zich niet ontwikkelen tot een vrije, stabiele, zelfstandige volwassene in een 1,5 meter afstand maatschappij.
Ik zie het niet.
Ik zie het niet. En ik wil dit ook niet zien.
Ik doe er niet aan mee.
Ik stel mijn kinderen daar niet aan bloot.
Dat is schadelijk voor hun ontwikkeling
Schadelijk voor hun zelfbeeld.
Schadelijk voor hun mensbeeld.
Schadelijk voor hun wereldbeeld.
Maar vooral schadelijk voor hun ziel.
Hoe zie ik dit dan wel?
Ik zie mijn kinderen opgroeien, in vrijheid en verbondenheid met zichzelf en met elkaar. Maar ook met het leven. Ik zie ze opgroeien met de ZONnestralen op hun huid, met ZONlicht in hun ogen, met geZONde voeding, met geZONde leefomstandigheden, en ZONder schadelijke gifstoffen, ZONder onnodige inmenging in hun onderzoekende creatieve aard, ZONder verdeeldheid, ZONder ongelijkheid, ZONder indoctrinatie over wie ze zouden moeten zijn of wat ze zouden moeten denken, ZONder vast te zitten in een ratrace of een matrix waarin ze slechts een nummer zijn.
Ik zie mijn kinderen opgroeien in eenheid met de natuur, vol levenskracht en vol energie, vol zelfvertrouwen en eigenwaarde en vol liefde, zelfstandig, autonoom en bewust.
Ik zie een wereld van eenheid,.
Ik zie een wereld voorbij de sluiers van angst.
Ik zie een wereld van harmonie.
Ik zie een wereld van licht. Van bewustzijn.
Ik zie een wereld waarin mensen weer verbonden zijn met hun hart.
Ik zie een wereld waarin we de natuur ruimte geven om te floreren.
Ik zie een wereld waarin we onze eigen natuur de ruimte geven.
Ik zie een wereld waarin mensen zichzelf kunnen zijn.
Ik zie een wereld waarin iedereen zijn eigen plek inneemt.
Ik zie een wereld waarin wij samen de wereld kleur geven.
Ik zie een wereld waarin ieders individuele talent zich kan ontwikkelen.
Ik zie in een wereld waarin techniek wordt gebruikt ondersteunend aan de menselijke natuur.
Ik zie een wereld vol liefde.
Zo zie ik mijn kinderen opgroeien. Zo zie ik ze leven. En ik zal er alles aan doen om ze die werkelijkheid te geven. Daar hebben ze recht op. Dat is hun mensenrecht. Net als dat van jou en van mij.
Ik zie niet hoe een 1,5 meter maatschappij hieraan kan bijdragen.
Ik denk dat niemand dat ziet. Dus doe ik er niet aan mee.
Dit is niet het nieuwe normaal, hooguit een tijdelijk abnormaal.
Hoe dan wel? Wat kunnen we onze kinderen nu wel meegeven?
We kunnen ze vertellen over wat angst met mensen doet. Hoe het de verbinding met je hart blokkeert en je een gevoel van onveiligheid, onzekerheid en moedeloosheid geeft. We kunnen ze leren hoe door angst je minder liefde en vertrouwen voelt. Hoe je door angst ook niet meer helder nadenkt en niet meer goed in oplossingen kunt denken.
We kunnen ze leren hoe angst zaaien macht geeft. Hoe we door angst iedere keer weer een stukje van onszelf verliezen, zelfs soms weggeven, inclusief onze vrijheid. We kunnen ze leren hoe dit machtsmiddel en deze collectieve angst ons als mensheid al herhaaldelijk heeft bedrogen, hoe het ons heeft misleidt en de verkeerde kant op heeft gestuurd en vooral ook hoe we de verkeerde leiders hebben gevolgd.
Want dat is wat angst doet. Het zorgt ervoor dat we onze eigen kracht uit handen geven en buiten onszelf zoeken naar een redder. Maar daar ligt de oplossing niet.
We kunnen daarom onze kinderen nu leren hoe ze ondanks dat ze bang zijn altijd in verbinding met hun hart kunnen leven, zodat liefde kan stromen, zodat ze in verbinding blijven met hun innerlijk weten, met hun intuïtie, met hun oplossingsgerichtheid en met hun creatieve vermogen dat in elke situatie kansen ziet tot nog meer verbinding.
We kunnen ze leren om in verbinding met hun ziel te leven, zodat ze hun emoties niet opkroppen en ze ziek maken, zodat ze in verbinding blijven met hun zelf-genezend vermogen. We kunnen ze nu leren hoe ze in balans kunnen blijven, stevig verankerd vanuit de connectie met hun hart kunnen leven. Zodat ze weerbaar worden, flexibel en vooral ook standvastig en daadkrachtig.
We kunnen kinderen leren hoe ze bewust kunnen leven, in verbinding met zichzelf, met de ander en het leven. In vertrouwen, vrijheid en eenheid.
We kunnen onze kinderen nu leren hoe ze vanuit een liefdevol zacht hart krachtige stappen kunnen zetten naar geluk. We kunnen ze leren dat zij zo hun eigen werkelijkheid creëren.
Dat is wat wij nu kunnen doen. Voor onze kinderen. Voor onszelf.
Dat is zoveel meer waard dan welk onderwijs dan ook. Onze kinderen hebben recht op onderwijs, en dit is misschien wel de beste, mooiste en meest krachtigste les die je ze ooit kunt leren.
Door bewustzijn verhogen we de liefdevolle vrije energie op aarde en dat is nu net wat we nodig hebben om voorbij de sluiers van angst te kunnen bewegen.
Liefs,
