De hardheid van het leven
Mijn hart huilt
Dikke tranen
Puur en rauw
Mijn hart huilt om het leed dat wereldwijd plaats vindt.
Mijn hart huilt om de mensen die geraakt zijn door het virus.
Mijn hart huilt om de mensen die geraakt zijn door de maatregelen in verband met het virus.
Mijn hart huilt om al het andere leed dat nu niet gezien wordt.
Ik sluit mijn ogen en voel deze collectieve pijn, de onzekerheid en de angst.
Wat gaat de toekomst ons brengen?
Mijn hart huilt om het nu en om de toekomst.
Maar mijn hart huilt ook om de pijn die diep van binnen naar buiten komt.
Een oude pijn ver weggestopt in het onderbewustzijn.
Een verdriet, akelig voelbaar, scherp en indringend.
Mijn hart huilt om de afwijzing van mezelf.
Mijn hart huilt om de verbroken verbinding.
Mijn hart huilt om de hardheid.
Van de wereld. Van mensen. In mezelf.
Op dagen zoals deze word ik weer eens geraakt in mijn kindpijn van niet gezien en gehoord voelen. Ik voel me een roepende in de woestijn en niemand hoort me. Ik voel de afwijzing, de afscheiding en ik voel de onmacht.
Ik voel dat ik wil meebewegen, ik wil erbij horen, me conformeren, maar mijn ziel wil dat niet meer. Die is ontwaakt. Die weet wie zij is en wat haar potentie is.
Wij zijn hyper gevoelige mega krachtige lichtwezens.
Wij zijn liefde.
Op aarde gekomen om ons licht te laten stralen.
We zijn hier om voorbij de dualiteit onze eenheid te herontdekken.
Om vanuit afscheiding de verbinding met ons Godsbewustzijn te ervaren.
In plaats van ons te voeden met licht, omringen we ons echter met duister.
We vertroebelen ons zicht.
We verzwaren ons lichaam.
We verbitteren onze gedachten.
We verzuren onze emoties.
En we blokkeren onze levensenergie.
Door deze toxische voeding op alle niveaus belemmeren we de vrije doorstroming van onze levensenergie, van liefde en van licht, doorheen ons lichaam en doorheen onze relaties en onze maatschappij.
We vergiftigen onszelf op grote schaal, door toxische gedachten, giftige emoties, ongeZONde voeding en evenzoveel schadelijke medicijnen.
Het is als stenen die we in de beek van onze bron, de stroom van het leven leggen, de dam wordt steeds groter. Het water stroomt niet meer. Het is troebel. Diep. Donker. Het vuil hoopt zich op en begint te rotten. De spanning op de dam neemt alsmaar toe. Maar in plaats van de levensenergie het vuil om te laten ruimen, negeren we de troep en blijven we gewoon doorgaan.
Het leven behoort een feestje te zijn.
Maar we zitten vast in de overtuiging dat het leven hard is. Een eeuwenoude indoctrinatie bedoeld om macht over de mens te krijgen. Want als we maar blijven denken dat de wereld hard is, dan leggen we graag ons lot in handen van de ander.
Echter hoe harder het leven, hoe meer kracht je in jezelf ontdekt.
Mensen die rock bottom, door ziekte, verlies of ander soort trauma of tegenslag, zijn gegaan weten dit. Je ziet het ook bij mensen die met een personal trainer aan de slag gaan en het roer willen omgooien. Wat in eerste instantie keihard en onmogelijk lijkt te zijn, geeft ze na het doorbreken van hun eigen overtuigingen dat zij niet goed en niet sterk genoeg zijn een mega boost in zelfvertrouwen, eigenwaarde en levensenergie.
Het leven is niet hard. Het leven is hart.
Leven is liefde. En liefde moet stromen. Doorheen onszelf. In onze relaties en in de wereld.
Het leven is als het zonlicht: verwarmend, zacht, liefdevol, licht en enorm krachtig. Het is vurig, passioneel, energiek en dynamisch.
En als we willen dat het leven doorheen ons stroomt. Als we werkelijk het leven in al haar geZONdheid willen ervaren, dan moeten we ons voeden met licht.
Zonlicht, energetisch hoog voedsel en lichtheid in onze geest en in ons hart.
Dit is het gouden licht dat ons omringt, het gouden licht dat helend werkt, het gouden licht dat ons verbindt.
We bouwen de dam steeds verder op en verwachten dat die het houdt. Maar de stenen van gif die we in onze levensbron gooien zullen het op een gegeven moment niet meer houden. Dan breekt de dam door en is de kracht van de chaos die erdoorheen stroomt ongekend.
We denken dat we nu al op dat punt staan en dat de dam is doorgebroken. Maar gezien de manier van reageren hebben we het nog steeds niet geleerd. We kiezen niet voor licht. We blokkeren berichten die oproepen tot liefde en verbinding, we maken artsen die licht willen inzetten belachelijk.
En in plaats daarvan schieten aanpassingen voor deze anderhalve meter als nieuwe normaal als paddenstoelen uit de grond en is de roep op medicatie en een vaccin harder dan ooit. Er wordt miljarden in deze onnatuurlijke giftige oplossingen gestopt en ondertussen zijn we meer verwijderd van onze menselijkheid dan ooit.
Licht, liefde en verbinding is nu volksvijand nummer 1.
We blijven de dam maar opbouwen en blijven ons maar focussen op het deppen van het water dat erdoor heen sijpelt. Maar de ware oorzaak negeren we compleet. Tot het te laat is.
En natuurlijk zullen er dan vrijwilligers aan de andere kant van de dam staan. Klaar om door een liefdevolle bedding de troep op te ruimen.
Maar de vraag is willen we het zover laten komen?
Blijven we investeren in controle en angst? Blijven we geld, energie en tijd investeren in toxische oplossingen? Of gaan we eindelijk investeren in onze bewustzijnsontwikkeling en in hoe we voorbij de sluiers van angst kunnen bewegen naar een nieuwe wereld waarin liefde, harmonie en eenheid in jezelf, met elkaar en met het leven centraal staat?
Op dagen als vandaag huilt mijn hart en schreeuwt het.
En dat is goed. Dat is mooi.
Daarmee laat ik liefde stromen en bouw ik in elk geval de dam in mijzelf niet op. Ik laat los en dat geeft ruimte. Ik heel zo oude pijn, breng helderheid in mijn geest en laat mijn levensenergie stromen.
Ik ben een hyper gevoelig, mega krachtig lichtwezen en ik kies voor liefde. ❤️
Jij ook?
Liefs,
