Mijn hart huilt...elke morgen en middag weer....als ik mijn kind naar en van school haal. Ik zie hem worstelen. Buikpijn, hoofdpijn, tranen, frustraties. Niet eens meer omdat de school waar hij nu nog op zit totaal niet passend voor hem is en zij ook gewoon niet eens hun best doen, maar vooral omdat gevoelig als hij is niet snapt waarom kinderen elkaar moeten pesten, en vooral waarom ze hem pesten.
Het pesten is nu al een paar jaar aan de gang.
Soms staat hij stevig en trekt hij zich er niets van aan. Soms slaat hij goed van zich af en is het weer een tijd voorbij. Met een jongetje heeft hij nu zelfs een soort van vriendschap gesloten na jaren van pesten. Niet omdat de school hier bij heeft geholpen, maar omdat ik hem heb uitgelegd waarom dat jongetje zo om zich heen sloeg; hij was zelf jaren gepest, onzeker, bang, en dacht dan maar degene zijn die pest, dan laten ze mij met rust. Ik vertelde hem dat hij voor zichzelf moest opkomen, want dan zou het stoppen. Dus ging hij stevig staan, sloeg van zich af en gaf zijn grens aan.
Maar dat was 1 kind. Nu zijn ze met een groep en doen zelfs zijn vrienden er niets tegen. Daar ga je niet zomaar mee in gevecht.
De jongetjes die hem nu pesten zijn waarschijnlijk ook onzeker, willen stoer doen in de groep, en mijn zoontje is daar de dupe van. Ik begrijp dat niet. Ik zou dat nooit doen. Hij begrijpt het ook niet. Want waarom zou je dat doen? Een ander kleineren om jezelf beter te voelen. Dat is toch ook maar tijdelijk? Aldus mijn oudste die ondertussen heel wat heeft geleerd over menselijk gedrag. En dat klopt, want even voelen ze zich heel wat, daarna zakt dat weer in, dus moet er weer iemand gepest worden.
Waarom ik? vraagt hij zich elke keer af.
Ik wist nooit echt wat daarover te zeggen, en zei eerst altijd tegen hem dat ik het niet weet, ik pestte nooit iemand en werd zelf ook nooit gepest. En uiteindelijk kun je dit soort zaken altijd het beste bekijken en 'oplossen' vanuit eigen ervaring. Ik geloof namelijk dat je op basis van je eigen levensverhalen vol inzichten, emoties en gedachten een ander het beste kan helpen.
Ik zei dus dat ik dacht dat het was omdat hij zo zacht en lief is, het zich aantrekt en erdoor geraakt wordt en dat ze dat juist zien als een succesje. Dit was hoe mijn partner dit uitlegde, want zo ging het vroeger bij hem op school ook. Maar iets zei me dat dit niet klopte. Want er zijn in de klas van mijn zoontje genoeg andere kinderen die zachter zijn, liever zijn, die heel snel huilen en alles aantrekken. Die worden niet gepest. Waarom dan mijn kind?
Waarom begrijpen we pesters vaak beter begrijpen dan diegene die gepest worden?
Ik wist het niet. Maar ik wist wel dat dit ook iets over hem zei en hem een prachtige levensles wil geven over in je kracht staan, trots zijn op wie je bent, niets van anderen aantrekken en je eigen weg volgen. Maar hoe dan?
Toen ik hem mijn gedachtegang hierover aan hem vertelde wist ik het opeens. Ik zei altijd dat ik niet gepest was, maar dat was wel zo. Door mijn broertje en zus vanaf dat ik jong was; ik praatte met een scheve mond, ik kon niet zingen, ik mocht vaak niet mee doen en werd uitgelachen om mijn wijze woorden als: we zijn allemaal gelijk. En ook nu nog word ik buitengesloten. Op de basisschool werd ik gepest omdat wij dure kleding hadden en rijkeluiskinderen waren. Ik was te goed in alles en viel daardoor buiten de boot. Ik had hooguit 1 of 2 vriendinnen en een paar vrienden (die bleven gek genoeg wel mijn hele leven mijn vrienden). Op de middelbare school deed ik bij de meiden niet mee, want ik was niet met jongens bezig of met make-up. Later kreeg ik vriendinnen die me na 4 jaar hechte vriendschap aan de kant zetten met de woorden je sport teveel en eet teveel fruit. En zo ging het eigenlijk altijd wel door.
Mijn hele leven ben ik gepest, maar ik heb het nooit zo opgevat.
Maar nu ik erover sprak en nadacht voelde ik de pijn wel en toch heeft het me gevormd en kracht gegeven. Want ja, ik was/voelde me een buitenbeentje, maar was daar over het algemeen tevreden mee, althans dat dacht ik. Ik was wie ik was en bleef trouw aan mezelf. Ik wilde me niet aanpassen. Nog steeds niet, maar dat zorgde dus wel voor ene gevoel van eenzaamheid. Toch deed ik mijn ding, volgde mijn weg, ging voor mijn doelen. Want zoals mijn vader zou zeggen: niemand zegt een van Dongen wat hij moet doen.
Met gemak doorliep ik de middelbare school, ondanks dat ik zelden naar school ging. Zo ook met de universiteit, in 3 jaar was ik afgestudeerd en dat terwijl ik toen een eigen stoeterij had en dus nauwelijks naar college ging. Maar ik had mijn focus, mijn doel, mijn dromen.
Toch heeft het wel een zwart stukje in mijn verhaal achtergelaten.
Door waar mijn kind tegenaan loopt komt dat nu aan het licht en besef ik pas waarom ik na mijn afstuderen in een zwart gat viel toen mijn droombaan niet doorging. Ik had al die tijd in een soort van overlevingsmodus gezeten, gefocussed op mijn doel (afstuderen en die droombaan krijgen), want als ik daar was dan zou alles goed komen en zou ik gelukkig zijn. Ondertussen worstelde ik wel met mijn emoties en gedachten, had ik een vorm van anorexia gehad, had af en aan depressieve gevoelens, maar ik was ervan overtuigd als ik mijn doel heb bereikt komt het goed.
Dus iedere keer raapte ik mezelf weer bij elkaar en stond ik op.
Maar ik stond niet op voor mezelf. Ik stond op voor iets buiten mezelf. En ondertussen vond ik mezelf heel zielig. Echt heel zielig. En daar ligt nu net het punt dat ik vandaag met jou wil delen.
Jezelf zielig vinden, een ander zielig vinden, je kind zielig vinden, dat helpt niet. Ons motto is je mag wel piepen, maar niet blijven miepen. En dat geldt ook voor jou als ouder, ook al huilt je hart, ook al zie je hem worstelen en doet het pijn, hem zielig vinden haalt hem alleen maar verder uit zijn kracht. Je ontkent dan eigenlijk dat hij sterk genoeg is.
Als je jezelf zielig vindt, dan zet je jezelf in de slachtofferrol en dat helpt niet. Nooit.
Dus ook niet bij je kind. Maar wat dan wel? Begrip, eigen ervaring delen, liefdevol aanwezig zijn, meedenken, en vooral je kind leren om trots op zichzelf te zijn no matter what. Van jezelf leren houden zorgt ervoor dat het niet uitmaakt als anderen dat niet doen. Er zullen namelijk altijd mensen zijn die jou niet leuk vinden, mensen die jou pesten, je liever zien falen. En dat is ok. Dat mag. Dat is aan hen. Wat jij ermee doet is aan jou. En je blijven afvragen 'Waarom ik?' haalt je alleen maar uit je kracht.
Je kunt je kind ondersteunen door hem te zien, naar hem te luisteren en er voor hem te zijn.
Alles staat en valt met je gezien en gehoord voelen als kind. Er mogen zijn. Je veilig en geliefd voelen. Als die basis goed is, dan kan een kind zich in vrijheid ontwikkelen. En als er dan een keer iemand op zijn pad komt die hem niet leuk vindt, dan loopt hij gewoon met stevige tred door. Want dat hoort ook bij het leven. Niet iedereen is je vriend. Zelfs je familieleden hoeven dat niet te zijn.
En dan kan hij zijn weg vervolgen. Zonder te denken waarom vinden ze mij niet leuk? Of waarom pesten ze me? Omdat je kind dan weet ik ben ik. En ik ben trots op mezelf om wie ik ben. niet om wat ik draag, niet om wat ik bereikt heb, etc. Maar omdat ik van mezelf hou en het waard ben.
Natuurlijk is dat nog lastig voor een kind. Als ik nu besef dat ik dus jarenlang en zelfs nu nog me vaak afvraag: 'Wat heb ik toch gedaan dat ze zo tegen me doen? Wat doe ik verkeerd?' dan begrijp ik heel goed hoe diep dit in je systeem raakt.
Je kunt eruit stappen door stil te staan, te voelen en van een afstandje jezelf en de situatie te analyseren.
Was jij jezelf? Heb je voor jouw gevoel iets fout gedaan? Is er iets dat je zelf aan jezelf kunt en vooral wilt veranderen? Als je jezelf was, voor jouw gevoel niets fout hebt gedaan, dan wel er niets aan kan en wilt veranderen, dan is het zoals het is. Dan heb jij je verantwoordelijkheid genomen voor jezelf en voor de situatie. Dan kun je verder. Want aan het gedrag van een ander kun je niets veranderen. Je kunt een ander niet dwingen je leuk te vinden, laat staan van je te houden. Dus kun je alleen van jezelf houden en trots zijn op wie je bent en iedere keer weer voelen wat goed voor jou is, wat is jouw weg en wat niet.
En dat begint bij jezelf niet zielig vinden.
Niet alleen omdat je dat niet bent. Je bent liefde, kracht en zoveel meer, maar vooral omdat je daarmee je rechterhersenhelft blokkeert en laat nu net daarin je zelfredzaamheid, je oplossingsgerichtheid, je creatieve vermogen en zelfs je zelfhelend vermogen zitten, allemaal hele nuttige vermogens om het leven te creëren zoals het bij jou past.
Vind je kind of jezelf niet zielig, maar zie jezelf en je kind als een prachtige krachtige engel van licht die hier op aarde door ervaringen zijn eigen pad mag ontdekken en vormgeven.
Liefs,
