Geef jij jezelf wel eens een schouderklopje?
Ik zie geregeld, zeker op Facebook, foto’s en verhalen langskomen van ouders over hun kinderen. De ene loftuiting na de andere. En dat is natuurlijk heel begrijpelijk. Wie is nu niet trots op zijn kind? En zeker als je kind iets bijzonders heeft gedaan, bereikt of gewonnen, dan is dat vaak reden om hem of haar extra in het zonnetje te zetten. Of geven we onszelf daar eigenlijk een schouderklopje mee?
De onmiskenbare kracht
Want wie was er al die tijd voor je kind? Wie heeft hem of haar elke keer weer naar bijvoorbeeld de voetbaltraining gebracht, gemotiveerd, geïnspireerd, ondersteunt, opgevangen, opgepept, aangemoedigd. Wie heeft hem of haar geleerd te relativeren, te focussen, of zijn eigen rol in het geheel te zien. Wie is degene die het mogelijk heeft gemaakt dat je kind zijn dromen en doelen bereikt?
Precies, dat ben jij als ouder. Een kind heeft zijn eigen natuurlijke ontwikkeling. Het geeft zijn voorkeuren aan en ook talent en aanleg zal het duidelijk tonen. Maar welke dromen of doelen het kind ook heeft, iemand zal ze toch moeten faciliteren. En daarvan is het financieren nog maar een klein deel. Het grootste deel is vooral emotionele en mentale ondersteuning.
Wie heeft er wat aan?
Ik plaats zelf nauwelijks tot geen privé foto’s en vertel ook niet veel over mijn kinderen. Ik schrijf al verhalen waarin onze levens, met al onze gedachten, emoties en uitdagingen op één of andere wijze zijn verwerkt, dat vind ik genoeg. Zeker omdat ik vind dat zij zelf degene moeten zijn die later bepalen wat zij wel en niet online willen zetten. Los van de risico’s die zitten aan het plaatsen van kinderfoto’s op Facebook.
Toch kan ik me vaak moeilijk inhouden als mijn kinderen iets hebben bereikt of gedaan. Toen mijn jongste met 6 maanden liep wilde ik dat filmpje zo graag delen. En ook hun overwinningen met judowedstrijden, de zwemdiploma’s, hun eerste dingen, etc. Want hoe cool is het om dit direct met honderden, misschien wel duizenden mensen te delen. Dat ze allemaal kunnen zien wat een geweldige kinderen ik heb.
Trots op mezelf
En toen opeens besefte ik het. Zij hebben er niets aan dat ik het deel met mensen die zij niet kennen. Mensen die ik zelf misschien nog nooit real-life heb ontmoet. De enige die het leuk vindt ben ik. Ik krijg de complimenten en als trotse ouder ontvang ik die natuurlijk graag. Maar is het niet zo dat ik dan eigenlijk, misschien stiekem, heel trots ben op mezelf.
Trots omdat ik mijn kinderen zo goed als ik kan ondersteun, dat ik ze help te doen wat ze willen, hun weg te vinden in het leven en met de uitdagingen op hun pad leer omgaan. Uiteindelijk gaat het er mij ook niet om wat ze behaald hebben, maar dat ze dat doen vanuit zelfvertrouwen en eigenwaarde. Dat ze zichzelf leren begrijpen en hun eigen weg leren bewandelen in liefde en kracht.
En ja, ik vind dan ook dat dat ook wel eens gezegd mag worden. Al die ouders die er zijn voor hun kinderen, met al hun liefde, geduld en begrip, met hun wijze levenslessen en onvoorwaardelijke steun, die mogen ook wel eens een schouderklopje krijgen. Dus bij deze: mijn complimenten aan jullie.
Besef jij wel hoe goed je het als ouder doet of twijfel je daar nog wel eens aan en waarom?
