Veranderen wringt vaak ergens.
Veranderen geeft altijd ergens pijn. Ook als de nieuwe weg gewenst is, komt er altijd een (interne) tegenbeweging. Elke veranderingsmanager kan dit beamen. Want probeer maar eens een nieuwe werkprocedure op een afdeling te implanteren. Er zullen altijd mensen zijn die direct het voordeel zien en meebewegen. Er zal een groep zijn die de kat uit de boom kijkt en na enige overtuigingskracht toch meegaan en er zijn mensen die zich met hand en tand blijven verzetten tegen de nieuwe richting. Tot ze uiteindelijk wel moeten, en ook dan zal dit met veel tegenzin zijn.
Ik stel mij onze gedachten en emoties voor als al die verschillende mensen op een afdeling. Als je het anders wil doen, of het leven vraagt je jouw richting aan te passen, dan gaan al die stemmetjes met elkaar in discussie, oude emoties en overtuigingen komen naar boven en daardoor kom je in een spagaat terecht met alle verwarring van dien. Het is daarom dat er bij vernieuwing eerst chaos komt voor de rust wederkeert. Omdat het je eerst en vooral in contact brengt met je innerlijke wereld en daar zit altijd iets wat nog wat aandacht behoeft,
De weg die je loopt maak je eigen en is daarom vertrouwd.
Een heel eenvoudig voorbeeld en mogelijk ook herkenbaar voor andere hardlopers, is dat ik eigenlijk altijd een vaste route loop. Maar soms daag ik mezelf uit en doe een stukje extra of als ik mezelf echt even op scherp wil zetten dan ren ik het vaste rondje in tegengestelde richting. Zo ook vanmorgen.
Ik ben sinds twee weken weer begonnen met hardlopen en moet het dus echt weer opbouwen. Fysiek gaat het op zich prima, maar mentaal is het toch wel iedere keer een uitdaging. Ik heb ondertussen een lekker ritme en met de vaste herkenningspunten langs de route, red ik het mentaal ook. Ik weet precies waar ik (aan toe) ben, hoe ver ik ben, hoe lang het vanaf welk punt nog duurt en zo kan ik mijzelf iedere keer weer oppeppen en kreeg ik grip op mijn ritme en mentaal houvast.
Het vertrouwde geeft ons houvast.
Het ging dus lekker en was al best trots op mezelf. Dus tijd voor verandering. Want alleen dan kan ik verder groeien. Hoe moeilijk soms ook. Ik begon dan ook de route vandaag in tegenovergestelde richting. En besefte toen pas dat ik al die herkenningspunten en die vaste route nodig had gehad om mijn ronde überhaupt uit te lopen.
Mijn veiligheid en herkenning was opeens weg, alles was anders en ik had het vooral in het begin zwaar. Het begon mentaal, maar uiteindelijk leek het fysiek ook veel zwaarder dan normaal. Er kwam zelfs een lichte paniek, ik dacht ik red dit nooit.
Daarom is het ankerpunt in jezelf zo belangrijk
Gelukkig kon ik mij op dat moment concentreren op mijn ademhaling en kon ik zo, door mijn energie te laten zakken, weer in verbinding komen met mijn lijf en langzaam kwam ik in een loopritme dat veel natuurlijker en moeitelozer was dan waarin ik de afgelopen weken heb gelopen. Ik heb zelfs nog een paar kilometer aan de ronde geplakt. Zo lekker liep ik.
En waarom? Omdat ik het ankerpunt in mijzelf vond. Ik richtte me niet meer op de omgeving, op de andere route en alle andere dingen, maar maakte contact met mezelf. Zo kwam ik terug in balans en kon ik mij aanpassen aan de veranderingen. En toen bleek dat die route zelfs nog fijner was, al was het alleen maar omdat ik nu wind mee had.
Als alles om je heen beweegt, zit je veiligheid van binnen.
In de tijd dat ik als procesmanager werkte en ik een verandering op een afdeling moest bewerkstelligen, had ik deze informatie moeten weten. Niet alleen om het voor mezelf makkelijker te maken in de omgang met alle chaos en tegenwerking, emoties en gedachten die van mijn collega's kwam, maar ook juist om ze beter te begeleiden in deze transitieperiode.
Wat veranderen is niet iets dat je zomaar even doet. Zeker niet als je (nog) teveel je houvast buiten jezelf zoekt en daar je veiligheid aan ontleent. En als je al die routines, patronen en systemen 'opeens' verandert komt er natuurlijk van alles innerlijk in beweging dat uiteindelijk zorgt voor de weerstand tegen de verandering met bijbehorende emoties, angsten en belemmerende stemmetjes.
De sleutel ligt in je blik naar binnen richten.
Zodra je begrijpt waar het wringt tijdens veranderingen, of dit nu is door nieuw werk, door een verhuizing of een andere route, dan kun je niet alleen jezelf, maar ook je kind veel beter helpen hier mee om te gaan. De sleutel ligt namelijk in de verbinding met jezelf zoeken en je richten op je innerlijk kompas.
En dit kan door ademhalingsoefeningen, aardingsoefeningen, meditatie, sporten, lezen, lekker in bad, naar de sauna, etc. Daarmee kun jij je lijf helpen ontspannen en kan jouw ademhaling je leiden naar binnen. Zodat de chaos in je lijf tot rust kan komen en jij jezelf ongeacht de uiterlijke omstandigheden veilig gaat voelen in jezelf.
Dat begint bij heel lief voor jezelf zijn.
Wat heb jij nodig als de wereld om je heen verandert? En aangezien dat dagelijks gebeurt, is dit een hele mooie oefening voor iedere dag. Waar heb jij behoefte aan? En hoe kun jij dat jezelf geven?
Want als jij jezelf kan geven wat jij nodig hebt, dan vind jij je veiligheid in jezelf en ben je als een tuimelpoppetje dat altijd weer terugveert, zodat jij vanuit de zachte, liefdevolle verbinding met je hart krachtige stappen kunt gaan zetten naar geluk.
Liefs,
