Vakantietijd vraagt vaak om aanpassen, loslaten en een nieuw ritme vinden.
Wij vinden dat heerlijk en tuurlijk dat vraagt even wen-tijd en soms botst het bij mijn innerlijke overtuigingen, of die van anderen, over dat iets zo hoort.
Want ja, dan wijk je dus af van de norm en moet je je eigen hart volgen en dat hebben we vaak niet geleerd.
Maar hoe gaaf is het als je dit je kinderen wel kan leren?!
Als je door zoiets simpels als in de vakantie meebewegen met wat er is, je kind te leren hoe het naar nieuwe en soms uitdagende situaties kan kijken?
Ik zat van de week heel toevallig eventjes naar een uitzending van nanny Jo Frost te kijken en zij introduceerde de SOS techniek.
Nu heb ik niet veel met haar manieren, maar dit vond ik wel een handig ezelsbruggetje:
- Stap uit de situatie
- Observeer wat je kind doet
- Stap terug erin met een plan
Ik denk dat dit zeker handig is als een situatie je even teveel wordt en je niet meer weet wat je moet doen.
Dan is eruit stappen altijd een goede manier om weer vanuit rust en afstand te kijken wat er werkelijk aan de hand is, in plaats van zelf je ook te verliezen in emoties, met alle gevolgen en schuldgevoelens achteraf van doen.
Echter wat ik mis is dat juist de verbinding belangrijk is.
Dat is ook de reden is dat ik samen met een zorgverlener vanaf januari 2018 training aan ga bieden voor zorgverleners, is dat er vaak veel de nadruk wordt gelegd op objectief en neutraal naar een situatie kijken en enkel probleemoplossend reageren.
Maar:
- ten eerste ben jij deel van de situatie en kun je dus niet objectief zijn,
- ten tweede is het juist voor de verbinding heel belangrijk dat je vanuit de verbinding met jezelf je weer verbindt met je kind, en
- ten derde ligt de oorzaak dieper dan het probleem.
Zeker bij kinderen met emotionele problemen, kinderen die volledig in hun hoofd zitten en de connectie met hun lijf kwijt zijn, kinderen die in een driftbui terecht zijn gekomen, etc. is het belangrijk dat jij je eerst met jezelf verbindt.
Het is essenteel dat je door zelfreflectie, observatie en analyse eerst kijkt naar wat jij doet en wat jouw behoefte is.
Met eventueel nog een verdiepende stap als je je verbindt met je innerlijk kind, dan kun je vanuit jouw ervaringen als kind en dat wat jij toen deed, anders had willen doen en nodig had, juist je kind nog beter en liefdevoller ondersteunen.
Want door alleen observeren alleen heb je geen plan, hoe bepaal je dan wat je moet doen? En hoe kom je door gedrag te observeren erachter wat het kind nodig heeft?
Dit alles kun je ontdekken als je de situatie en je kind als spiegel ziet en bereidt bent liefdevol naar jezelf te kijken.
Door te voelen wat jij nodig hebt, door je te verbinden met je innerlijk kind, en vooral door je in liefde daarna weer te verbinden met je kind.
Zo schrijven jullie samen je verhaal en helen jullie oude stukken en ontdekken nieuwe manieren. Die passen bij jullie ritme, jullie verhalen en dat wat goed is voor jullie.
Een beter voorbeeld kun je je kind niet geven, zeker niet als je dit doet vanuit de liefdevolle verbinding met jezelf.
En door het je eigen te maken op momenten die niet zo onder spanning staan, kun je het veel natuurlijker toepassen als het er wel op aankomt
Dus als de situatie om een SOS vraagt, geeft je hart antwoord.
Liefs,
