Zit jij ook weleens in een tussenfase, zo'n periode waarin je eigenlijk niet voor of achteruit gaat, maar waarin je ergens ook voelt dat je niet stil staat, want intern gebeurd er heel veel. Maar wat je nu eigenlijk moet en vooral hoe je je voelt is gewoon een beetje wazig.

Iedereen kent deze perioden wel, vaak ben je wat angstiger, vermoeider, emotioneler,..

Belangrijk is dan om te weten dat dit bij groei hoort, het hoort bij heling, bij ontwikkelsprongen. Kijk maar naar baby's. Als een kindje wat uit zijn doen is, dan zegt iedere moeder al snel: hij heeft vast een ontwikkelsprongetje. En jawel na enkele dagen is het kindje weer hartstikke vrolijk en helemaal zichzelf, en tegelijkertijd weer een heel stuk verder ontwikkeld.

Ontwikkelsprongetjes bij kinderen worden altijd snel herkend, geaccepteerd en vaak ook toegejuicht. Want iedere ouder weet dat ze erbij horen en het kind erna weer een stuk verder is in zijn ontwikkeling. Maar als we onszelf meh voelen weten we vaak niet wat we ermee moeten.

Men denkt dat deze ontwikkelsprongetjes ophouden zo rond het 2de jaar, maar niets is minder waar. Ze gaan ons hele leven door.

In het begin om ons in nieuwe richtingen te helpen ontwikkelen, want groei komt van binnenuit, later ook vaak juist omdat we in nieuwe richtingen ontwikkelen en daarom oude patronen en pijn mogen loslaten. En aangezien dat dit niet zonder innerlijk proces gaat, komen we in zo'n tussenfase. We zouden dan ook deze meh-fase bij onszelf moeten omarmen als een welkome groei.

Mijn zoontje had afgelopen zaterdag judowedstrijden.

Jaren was dat helemaal zijn ding. Tot de onzekerheid en faalangst vat op hem kregen en het pestgedrag op school hem in zijn schulp deden kruipen. Judowedstrijden werd een ding, eentje met heel veel lading. Dus hebben we hem een tijdje niet naar wedstrijd laten gaan. Tot zaterdag. Toen voelde het als een volgende logische stap. Hij was dit keer niet zo zenuwachtig als normaal, had geen puf nodig en had er zelfs zin in. Eenmaal op de mat kwamen echter alle zenuwen en angsten in volle kracht naar boven.

Hij verloor zijn eerste partij. Beefde als een rietje, moest huilen en leek weer in zichzelf te kruipen, maar waar hij de vorige keren dichtsloeg, zorgde een klein succesje in zijn 2de partij ervoor dat hij zichzelf kon herpakken en echt ontspannen aan judoën toe kwam. Wat een verschil. Maar wat een rollercoaster. En niet alleen voor hem.

Want wij staan aan de kant en kunnen op dat moment niets voor hem doen. Allerlei gedachten gaan door je hoofd, van verman je tot, ik wil hem knuffelen, van pijn in je hart tot ik haal hem eraf. Maar we keken echter enkel en vertrouwden erop dat deze trainer hem wel goed ondersteunde en hij zichzelf kon herpakken. En dat deed hij. Hij werd uiteindelijk tweede en was heel heel erg opgelucht.

Natuurlijk waren wij ook opgelucht en trots, maar vooral complimenteerden we hem met deze overwinning op zichzelf en het daarmee afrekenen met oude patronen.

Daarmee kwam echter ook oude pijn naar boven, verdriet, afwijzing, pesten...alles kwam eruit nog tot ver in de avond. Ik vroeg me af hoe ik hem kon helpen en dacht opeens aan die emoji film met de hoofdpersoon de emoji meh. Deze meh wist eigenlijk niet wie hij nu precies was, hij voelde zich ook niet echt meh, en hij kon vele emoties voelen en uitbeelden. Dat bracht me op een idee.

Ik zei tegen hem: Je zit nu gewoon even in de meh-fase. En hij vroeg me wat dat inhield. Ik zei: Dat is een fase waarin je eigenlijk niet zo goed weet wat je voelt, maar het is wel heel veel en daarom verwart het je. Deze fase is er vaak als je oude pijn en patronen los laat en er nieuwe betere inzichten en patronen voor terugkomen. Dat verwart eerst wat en de emoties die je voelt en misschien wel had weggedrukt willen ook geuit worden, dus voel je je meh. Maar als die fase voorbij is en je alle emoties uit en loslaat, dan blijft het nieuwe over. Zo'n meh-fase is onderdeel van heling waarna je er weer sterker en zelfverzekerder uitkomt.

Hij zei: Oh net als die emoji meh uit die film? Ik lachte en wist dat hij het begrepen had.

Na lang knuffelen en behoorlijk wat tranen, pijnlijke herinneringen en nieuwe inzichten want hij dacht dat het allemaal aan hem had gelegen, kwam hij tot rust en viel hij ontspannen in slaap. De volgende dag was hij een heel ander kind, zoals wij moeders dat dan noemen na een ontwikkelsprong. 😉

We hebben samen de filmpjes gekeken en hij concludeerde dat hij goed zijn best had gedaan en de eerste partij eigenlijk ook gewoon een goed potje judo was, maar door alle emoties had hij dat op dat moment niet zo ervaren. Nu wel en dat gaf hem eigenlijk nog meer vertrouwen en misschien wil hij binnenkort wel nog weer eens een wedstrijd doen zei hij. Maar voor ons is dat niet eens belangrijk. De les die hij heeft geleerd wel.

Het leven is een spel, maar gaat niet om winnen of verliezen.

Het is bedoeld om te ervaren, plezier te maken en te ontwikkelen. En ja daar horen successen bij maar ook meh-fases. Maar als je weet wat het nut ervan is, dan voelt het lang niet zo meh meer. En mijn zoontje weet nu dat die meh-fase misschien even rot is, maar hem heel veel brengt en dat het judo ook gewoon leuk kan zijn zonder al die emoties die je verwarren.

Liefs,