“Wat moet er dan volgens jou gebeuren?”
Dit is de vraag die ik herhaaldelijk krijg als reactie op berichten waarbij ik mijn vragen stel en bedenkingen uit ten aanzien van de huidige maatregelen en de 1,5 meter maatschappij als het nieuwe normaal.
Los van dat ik me hierover niet uitlaat, omdat enerzijds een ieder met een kritisch tegengeluid en een andere oplossing dan (wachten op) vaccinaties wordt gecensureerd, geblokkeerd, verwijderd en in het ergste geval publiekelijk te schande wordt gemaakt, anderzijds omdat ik geloof dat dit jouw eigen kracht enkel ondermijnt, valt me iets op.
Blijkbaar is er een gezamenlijke hulpvraag die we niet voor onszelf trachten te beantwoorden, maar waarvan we hopen en willen dat een ander het voor ons oplost, ons bij de hand neemt en soms zelfs tot in het kleinste detail voorkauwt.
Natuurlijk hoort dit bij de ‘problem-solution approach’: Je creëert een probleem en biedt de oplossing. En in het geval van paniek, chaos, en crisis volgt dan ook nog gelijktijdig de ‘never waist a good crisis’ aanpak.
Door de angst voor het virus en deze twee bovenstaande bewezen methoden van (be)heersen van situaties en over volkeren, zitten we momenteel in een apathisch en afhankelijk collectief angstveld, waarbij we machteloos zoeken naar een redder.
Degene met de oplossing wordt gevolgd. Vaak zonder nadenken. Vooral zonder omkijken.
Dit fenomeen is niet nieuw. Al eeuwen wordt zo geregeerd door een kleine groep over de massa. We zijn hiermee geïndoctrineerd tot in het diepst van ons wezen. Ons bewustzijn over wie we werkelijk zijn, over onze ware kracht, onze innerlijke wijsheid, ons potentieel, is al eeuwen verborgen achter sluiers van angst.
Dit is nuttig (geweest) voor bijvoorbeeld de machthebbers, kerken en elite. In tijden van oorlog boden zij veiligheid. In tijden van hongersnood boden zij voedsel. In tijden van overvloed boden zij vergeven van zonden. Door gebruik te maken van onze angst konden ze ons klein houden, afhankelijk, en ons bewustzijn vertroebelen zodat we niet meer op onszelf durfden te vertrouwen, maar bleven zoeken naar een redder om te volgen.
Zodra je dan een crisis hebt, wordt diegene die de oplossing aandraagt gevolgd. En dan komt het mooi uit als de rest je tot zelfonderzoek aanzet of monddood wordt gemaakt.
Ik het kader van omdenken moest ik laatst lachen toen iemand sarcastisch tegen me zei: “De beste stuurlui staan aan wal.” Zij zocht denk ik ook naar een redder, maar vond in mijn woorden geen oplossing alleen maar ondermijning van diegene die zij als redder had aangewezen.
Ik gaf aan dat dat inderdaad zo is. De beste stuurlui staan vaak aan wal. Waarom? Omdat zij vanaf een afstand veel beter kunnen zien wat er werkelijk gebeurt en of het schip niet met volle kracht vooruit op een gigantische ijsberg afstevent.
Ik moest denken aan de Titanic en hoe die zo symbool staat voor de situatie nu.
Het schip als prestigeobject van de elite. Mensen vanuit diverse komaf die een graantje mee willen pikken van deze bijzondere reis en rijken die in volle luxe zich erin onderdompelen samen representatief verdeeld over de verschillende lagen van het schip met bijbehorende faciliteiten of beperkingen.
Het machtsvertoon, de arrogantie, de overmoedigheid waarmee het schip ver boven zijn kunnen wordt aangezet, zonder na te denken over mogelijke consequenties, dan wel zonder voldoende reddingsboten voor een ieder mocht er iets mis gaan.
De reis was gedoemd om ofwel een daverend succes te worden of een grote tragedie.
En toen dat laatste gebeurde zag je de tweedeling nog duidelijker. De elite die deed eerst of er niets aan de hand was en feestte gewoon door. Ze zeiden alles onder controle te hebben.
De onderste lagen van de bevolking schreeuwden het echter uit, ze zagen de ramp al veel eerder aankomen en riepen om hulp. Maar ze werden opgesloten. Later bleek ook dat er geen vangnet voor ze was en ze als ratten in de val zaten. Weinigen hebben het overleefd.
De elite die zich niet eens bezig hielden met het drama dat zich onder deze mensen afspeelden. Sterker nog ze gaven juist opdracht om ze op te sluiten. Ze dachten enkel aan zichzelf en maakten gebruik van de reddingsboten om hun eigen levens te redden.
Slechts een enkeling uitte in een vroeg stadium zijn bedenkingen en kaartte de risico’s aan. Tijdens de ramp zelf zochten sommigen van de elite nog verbinding, boden hulp en kaartten de idioterie aan. Maar uiteindelijk bleef er alleen nog het muziek ensemble over, dat bleef spelen tot het einde en zo zijn laatste applaus ontving, maar niet van de mensen ter plaatse.
Terwijl zich in de onderste lagen van het schip een ramp voltrok voor de rest, ontstond daar ook verbinding, eensgezindheid en saamhorigheid. Toen zij geen gehoor kregen op hun hulpvraag bij de elite probeerden zij elkaar te helpen, te steunen en te redden.
Het is misschien kort door de bocht en sommigen vinden het vast misplaatst, maar ik vind het typerend in het kader van de uitspraak de beste stuurlui staan aan wal.
Van een afstand, vanuit objectiviteit en overzicht had een buitenstaander kunnen constateren, aanvoelen en inschatten dat het schip met volle vaart op een ijsberg afkoerste. Diegene had ze kunnen waarschuwen en misschien zelfs wel kunnen behoeden.
Behoeden voor de hooghartigheid van de elite en behoeden voor het blinde vertrouwen van de onderste lagen. “Ze zouden er wel aan gedacht hebben.” “Wat kan er mis gaan?” “Ze laten ons echt niet doodgaan.” Zijn vast gedachten die ook door deze mensen hun hoofd zijn gegaan.
De grootste fout was dat ze zo afgeleid waren door de sluiers van onbewustzijn, hun feestjes, de hype van de reis, de spanning en sensatie, dat ze de werkelijkheid pas zagen toen het te laat was.
Door de eeuwen heen is zo ons bewustzijn ook vertroebeld, door indoctrinatie, innerlijke pijn en trauma van de mensheid. Maar ook door ons uiterlijke leven vol afleiding en bezigheidstherapieën.
We bewegen nu collectief door dit veld heen, dwars door de angst, door het duister, door de pijn, en we mogen daar ons licht van liefde en bewustzijn op laten schijnen.
We mogen daarbij ook de diep ingekerfde overtuiging dat we afhankelijk, kwetsbaar en niet sterk genoeg zijn loslaten en ons verbinden met ons hart, onze ziel en ons Godsbewustzijn (of hoe je het ook wilt noemen).
Je hebt geen redder nodig. De antwoorden vind je in je zelf. Laat je hart spreken, hoor de fluistering tegen jezelf. Laat je hart spreken als de ander in angst is. Laat je hart spreken als je wilt weten wat de nieuwe wereld ons kan brengen.
Dat brengt me bij mijn advies: mijn aanhoudende roep om liefde, verbinding en bewustzijn. En wat dat betekent voor jou, kan alleen jij beantwoorden.
En als je dan toch op onderzoek uitgaat, vraag eens naar de bevindingen van de stuurlui die aan wal staan of aan diegenen in de onderste lagen van het schip. Zij zien mogelijk veel sneller dat de motor oververhit raakt of het schip zinkt dan diegene op de top.
Liefs, Eveline
Liefs,
