De metafoor van het konijn die de wereld droeg
Wat als jij gebukt gaat onder het dragen van de last van anderen?
In het leven krijg je allemaal zo je ervaringen die je meeneemt in je rugzak. Ze zeggen wel eens: er overkomt je nooit meer dan je dragen kunt, en: alles dat je overkomt draagt bij tot jouw unieke kracht.
Maar daar ligt nu precies ook de paradox.
Want wat als jij de bagage van anderen gaat dragen?
We zijn vaak geneigd om de lasten van anderen te gaan dragen om ze te helpen, ze te ontzien en omdat we om ze geven. We willen dat ze blij en gelukkig zijn. Maar door het nemen van de last van een ander belast je niet alleen jezelf meer dan je kunt dragen, maar ontneem je de ander ook zijn verantwoordelijkheid en mogelijkheid tot ontwikkelen van wijsheid en kracht. Waarbij je ook nog een signaal afgeeft dat je misschien ergens onbewust niet erop durft te vertrouwen dat de ander het zelf kan, eventueel met wat hulp of ondersteuning.
Ik zie dit ook bij kinderen gebeuren.
Die willen de zorgen van hun broertjes en/of zusjes, soms zelfs van hun ouders, dragen en bezwijken vaak zelf onder de zwaarte van de verantwoordelijkheid die zij daardoor op zich nemen. In plaats van voor zichzelf te zorgen, wat al een uitdaging op zich is, gaan ze hun aandacht vooral op de ander richten ten koste van hun eigen geluk.
Daar schreef ik onlangs een helend verhaal voor met een metafoor die ik graag met jullie wil delen.
Wellicht herken je het of is het van toepassing op jouw kind en kun je hem zo helpen zijn rugzak te vullen met zijn eigen bagage.
Het konijn dat de wereld droeg
Heel lang geleden was er eens een konijn. Het was een heel vrolijk konijn dat altijd blij rondsprong. Hij huppelde en genoot van het leven. Hij at vers groen gras als hij er zin in had en maakte voor zijn plezier grote holletjes in de grond. Hij speelde er verstoppertje in met zijn vriendjes en soms viel hij er zelfs in slaap. Hij had geen zorgen en was gezond en gelukkig. Op een dag echter werd hij wakker en zag een vriendje huilen. Hij vroeg wat er was en het vriendje zei: “Ik maak me zorgen om het klaver, het groeit niet goed en misschien is er van de winter niet genoeg te eten.” Het konijn vond dat heel vervelend en wilde zijn vriendje helpen. Dus besloot hij elke dag voor het klaver te gaan zorgen. Hij gaf het water, wiedde de grond en zorgde voor een goede opslagplek. En het werkte, het klaver groeide weer en zijn vriendje was niet meer verdrietig.
Maar ondertussen was een ander vriendje van het konijn ook verdrietig. Zijn holletje was te klein voor zijn familie en nu wist hij niet waar ze moesten slapen. Het konijn hield veel van zijn vriendje en dus ging hij een groter hol graven. In de tijd dat hij niet bezig was met het klaverveld, groef hij een prachtig hol voor zijn vriendje. En met succes. Want het vriendje en zijn familie waren dolgelukkig met hun nieuwe slaapplaats.
Toen op een dag kwam er echter nog een vriendje huilend bij het konijn. Hij was zo verdrietig en boos omdat hij spullen moest brengen naar zijn familie in het noorden, maar de kar waarop hij de spullen moest vervoeren was kapot gegaan. Het konijn vond dit zo vervelend en wilde zijn vriendje natuurlijk graag helpen. Dus repareerde hij in de avonduren terwijl hij eigenlijk moest slapen de kar en bracht elke avond wat spullen weg. Zijn vriendje was heel blij.
Omdat het konijn niet wilde dat iemand verdrietig was wilde hij iedereen helpen. En zijn vriendjes namen zijn hulp maar wat graag aan.
Op een dag echter was het konijn weer met het klaverveld bezig, en toen struikelde hij over een hark. Hij viel niet heel hard, maar begon erbarmelijk te huilen. Daar zat hij dan, zijn rug krom van het sjouwen van spullen, zijn lijf pijnlijk van de spierpijn, moe van te weinig nachtrust en somber omdat hij al in geen maanden had gespeeld en gelachen. Door zijn tranen heen keek hij om zich heen. Maar er was niemand, geen enkel vriendje kwam hem helpen. En het enige dat hij hoorde was luid gelach en geschreeuw vanuit de verte. Hij tuurde naar waar het geluid vandaan kwam en zag zijn vriendjes spelen in zijn holletjes en eten van zijn klaver.
En opeens besefte hij dat hij de hele konijnenwereld als een loodzware rugzak met zich meesleepte en hij altijd maar bezig was met voor anderen zorgen. En ondertussen had hij geen tijd meer voor zichzelf en was hij niet meer het vrolijke konijn dat blij rondhuppelde en genoot van het leven. En dat terwijl zijn vriendjes eigenlijk al die dingen best zelf hadden kunnen doen.
Het konijn besloot dat hij dit niet langer meer zo wilde. Hij liep naar zijn vriendjes en zei: “Ik ga niet meer jullie lasten dragen en problemen oplossen, dat is veel te zwaar voor mij, maar ik wil jullie wel helpen om het zelf te leren. De vriendjes keken verbaasd en hadden er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat het teveel was voor het konijn. Ze waren juist heel blij geweest met de hulp en de adviezen van het konijn. Vanaf die dag echter zorgde alle vriendjes er zelf voor dat ze gelukkig waren. En het konijn hupste ook weer vrolijk en fit rond. Hij was blij dat hij van die last was verlost.
Wil jij jouw rugzak en dat van je kind vullen met waardevolle bagage die jullie verder helpt op je levenspad?
Liefs,
