Ik zie geregeld, zeker op Facebook, foto’s en verhalen langskomen van ouders over hun kinderen. De ene loftuiting na de andere. En dat is heel begrijpelijk. Wie is nu niet trots op zijn kind?Maar geven we onszelf daar stiekem eigenlijk een schouderklopje mee?
Het is inherent aan wie we zijn, mede door de evolutieleer, dat we ons willen ontwikkelen. Dat we onszelf willen verbeteren, willen groeien en expanderen. Maar is dit wel echt noodzakelijk? En maakt ons dat daadwerkelijk gelukkig?
Je ontkomt er niet aan, sterker nog het hoort erbij: boosheid. Emoties. Frustraties. Maar hoe leer je jouw kinderen ermee om te gaan en hoe ga je er zelf mee om? Want alle mooie opvoedmethoden, technieken en visies, ze leren het meest van jouw gedrag.
Je hebt altijd een keuze in wat je wilt meegeven aan je kind. Welke waarden, welke levensles, wat voor levensstijl. Natuurlijk hangt het dan van het kind zelf af wat en in hoeverre dit mee wordt genomen in de rest van het leven. Maar los daarvan is het aan jou wat je mee wilt geven.
Ja, ik durf het echt te zeggen. Opvoeden is niet nodig. Een kind ontwikkelt op zijn eigen natuurlijke manier echt wel tot die vrije stabiele zelfverzekerde volwassen persoon. Of niet?
‘Er is niemand die beter weet wat goed is voor je kind dan jijzelf’. ‘Een moederhart heeft altijd gelijk’. Het zijn uitspraken waarin ik heilig geloof, maar het is wel iets waarop je als moeder moet leren vertrouwen. Ook ik.