‘Ik heb een tuintje in mijn hart, maar alleen voor jou.’
Toen dit nummer de Nederlandse hitlijsten bestormde, was ik net moeder geworden. Het greep me direct. Met mijn zoontje in de draagzak danste ik de kamer door. Zijn eerste kirrende lachjes door het samen dansen echoën nog steeds in mijn hart.
In de loop der jaren ben ik mede en misschien wel dankzij het moederschap gaan leren wat tuinieren is en dat dat tuintje in mijn hart eerst en vooral gaat over de liefde voor mezelf. In een wereld waarin we elkaar gek maken met de metafoor van het aantal ballen dat je in de lucht kunt houden, geloof ik dat de symboliek van het tuinieren als het gaat om het leven veel beter past.
Zoals met alles is het namelijk maar net welk verhaal je gelooft.
Vertel jij jezelf dat je niet alle ballen in de lucht kan houden? Of misschien wel dat je teveel ballen in de lucht moet houden? Word je erop aangesproken door vrienden of familieleden dat je teveel tegelijk doet en je daardoor steken gaat laten vallen?
Al veel langer valt me op dat vooral vrouwen elkaar het slachtofferschap in praten. Zeker alleenstaande moeders vinden dikwijls steun bij elkaar als het gaat om hoe zwaar het is, dat ze het toch maar alleen moeten doen, dat het teveel is dat op hun bordje ligt en dat ze daarom elkaar moeten supporten. Want ja alleen is maar alleen. Het leven is al moeilijk genoeg.
Ik word daar persoonlijk niet vrolijk van, noch gemotiveerd of energiek. Het helpt mij niet om de dag door te komen, sterker nog, het ondermijnt iedere kracht in mijzelf om die dag überhaupt nog iets te ondernemen. En ook al is het inderdaad soms best pittig, ik geloof dat we vooral wel varen bij het bekrachtigen van elkaar.
You got this!
En als je dan toch hulp of iets anders nodig hebt, I got you!
Omdat ik van nature een creator ben, nieuwsgierig en misschien ook wel op een bepaald niveau snel verveeld, onderneem ik dus heel veel en vooral ook tegelijk. Ik vind het heerlijk. En eenieder die me dan attendeert opdat ik teveel ballen in de lucht zou houden, motiveert me dan eigenlijk nog meer om het voor elkaar te krijgen.
Ik geloof namelijk dat je oogst wat je zaait en dat het leven een moestuintje is waarin je zelf kunt bepalen welk zaadje en hoeveel zaadjes je plant. Jij bent degene die naar eigen wellust dat tuintje vol kan stoppen met de meest prachtige zaadjes. En ik geloof oprecht dat je dit zo gek kunt maken als dat je zelf wilt.
Want net als in de natuur heeft niet ieder zaadje in jouw levensmoestuintje dezelfde voeding op hetzelfde moment nodig.
Plus niet alle zaadjes ontkiemen tegelijk, ieder plantje groeit op zijn eigen tempo en iedere vrucht kan op zijn eigen moment worden geoogst. Je kunt dus iedere dag zelf bepalen welk zaadje of plantje op dat moment jouw aandacht nodig heeft en welke vrucht jij die dag mag en wil plukken.
Als ik dus een deadline heb, als dingen mislopen, als ik kopje onder dreig te gaan in mijn eigen gecreëerde wereld, als de hysterie het lijkt over te nemen en chaos dreigt, dan herinner ik mezelf aan deze metafoor van het moestuintje. Wat heeft vandaag mijn aandacht nodig? Dit is voor mij altijd weer de enige vraag die mij terug in de flow van het leven en het creatie- en groeiproces brengt. Zolang ik alle zaadjes en plantjes met liefde behandel, ze hun eigen proces ging en eigen groeitempo, zal ik vanzelf op het juiste moment de vruchten ervan mogen plukken.
Relax. I got this.
En zo is het tuintje in mijn hart niet alleen een tuintje waarin ik zaadjes plant voor mooie creaties in de externe wereld, het is vooral een tuintje van zelfliefde geworden. Ik mag ook mijn eigen innerlijke wereld vol planten met prachtige en krachtige zaadjes.
‘Ik heb een tuintje in mijn hart en alleen voor mij.’
Dankzij mijn kinderen leer ik iedere dag steeds beter tuinieren en vooral meebewegen met de seizoenen met aandacht voor het groeiproces van de zaadjes die ik plant. Het is namelijk inderdaad soms best pittig, soms loop je over, soms weet je het even niet en doe je maar wat, toch is dit het allemaal zo ontzettend waard. En hoe kun je ze beter ondersteunen op hun levenspad dan door ze te leren hun eigen moestuintje bij te houden?
Zeker vrouwen mogen dit tuinieren weer een plekje geven in hun leven. Zij zijn de hoedsters van de aarde, onlosmakelijk verbonden met de natuur en haar seizoenen. Vrouwen geven leven, ze weten als geen ander hoe de processen vragen om liefde, aandacht en vertrouwen. Alles komt op het juiste moment.
Gooi daarom het verhaal van die ballen in de lucht lekker weg en vervang het door het levensmoestuintje. Welke zaadjes plant jij? Wat vertel jij jezelf? Waar richt jij je aandacht op? Richt je je hoofd naar de grond of naar het zonlicht? Wat je aandacht geeft groeit en als je nu je tuintje liefdevol begint in te zaaien, pluk je er binnenkort de vruchten van.